Είμαι πίσω λοιπόν στη μαμά μου!

Βρίσκομαι στην Κύπρο. Για ένα ταξίδι αστραπή τριών ημερών. Κάθε φορά που έρχομαι στους γονείς μου και μάλιστα μόνη μου, όπως τώρα, νιώθω να μικραίνω. Ξεχνώ ότι είμαι μια μεσήλικη γυναίκα (ωχ τέτοια είμαι!) και νιώθω ότι γυρνάω εκεί, κάπου στην εφηβεία, άντε στα πρώτα νεανικά μου χρόνια. Ο πατερούλης μου ο γλυκός, αν και, όπως έγραψα σε παλαιότερη ανάρτηση μου, πάσχει εδώ και μερικά χρόνια από αλτσχάιμερ, εντούτοις με γνώρισε. Το πρόσωπο του φωτίστηκε. Και με ρώτησε αν τέλειωσα τις σπουδές μου! Η μαμά μου, τα έχει όλα έτοιμα για μένα. Κι εκεί που όλα στο σπίτι (στην Αθήνα εννοώ) περνούν από το χέρι μου, εδώ αφήνομαι στις μητρικές περιποιήσεις, αλλά και παρατηρήσεις! Π.χ. «Αυτό που φοράς δεν σου πάει, βάλε το άλλο, είσαι πιο ευπαρουσίαστη μ’ εκείνο» ή «πάρε τηλέφωνο τη θεία τάδε, θα μάθει ότι είσαι εδώ και θα παρεξηγηθεί που δεν της τηλεφώνησες». Αγαπημένη μου μαμούδα! Νομίζεις ακόμα ότι είμαι η μικρή σου Μερόπη που χρειάζεται φροντίδα αλλά και …καθοδήγηση!

Ξέρετε ποιο τραγούδι μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που έρχομαι στην Κύπρο, στο σπίτι των γονιών μου? Όχι όχι το «μαμά γερνάω». Ένα της Αρλέτας που οι στίχοι του πάνε κάπως έτσι:

"Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου,

στην κάμαρα μου την παιδική,

μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου,

που τον ψάχνω για μια ζωή..."

Απολαύστε το

Ακούστε κι ένα άλλο τραγούδι της Αρλέτας που μου αρέσει πολύ.