Του συστήματος Παιδείας τα καμώματα...

Η κόρη μου τέλειωσε το Λύκειο το έτος 2000. Από τότε, φοίτησε και  τέλειωσε το Πάντειο Πανεπιστήμιο εδώ στην Ελλάδα (στο οποίο πέρασε αμέσως), δούλεψε ένα χρόνο (μη φανταστείτε καμιά σπουδαία δουλειά, σ’ ένα ιντερνετ – καφέ) και μετά πήγε για μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία. Πήρε το μάστερ της (ΜΑ) στο θέμα «Διαχείριση Ανθρωπίνων Πόρων» (Human Resources Management) και γύρισε ψάχνοντας (μάταια μέχρι στιγμής) για δουλειά. Προσωρινά εργάζεται ως νταντά σ’ ένα παιδάκι, κερδίζοντας περί τα 600 ευρώ το μήνα, στέλλοντας παράλληλα άπειρα βιογραφικά και τρέχοντας ακούραστα σε συνεντεύξεις. Όχι, την προκήρυξη της ΑΓΡΟΓΗΣ δεν την πήρε είδηση, για να κάνει αίτηση (χα χα χα!). Μέχρι στιγμής τίποτε. Απογοήτευση…

Ο παιδικός της φίλος ο Α., τέλειωσε το Λύκειο το έτος 2001. Αρχικά ήταν συμμαθητές, αλλά κάποια χρονιά έμεινε στην ίδια τάξη κι έτσι τέλειωσε ένα χρόνο αργότερα. Το παιδί αυτό μπορεί στα μαθήματα να μην τα πήγαινε καλά, αλλά τα χεράκια του πιάνανε. Έκανε διάφορες κατασκευές, επισκεύαζε διάφορα πράγματα στο σπίτι του κλπ. Θεωρούσα ότι θα γινόταν ένας πολύ καλός τεχνίτης (υδραυλικός, ψυκτικός, μηχανικός αυτοκινήτων, τεχνικός ηλιακών συστημάτων κλπ). Αμ δε….. Ο Α. είχε τη φαεινή ιδέα να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις. Δεν έφτανε αυτό, αλλά είχε την ατυχία (γιατί περί ατυχίας πρόκειται), ενώ δεν έπιασε τη βάση του 10 (πήρε κάπου 8/20), να περάσει σ’ ένα ΤΕΙ στην Κοζάνη. Μου είπε η κόρη μου το θέμα σπουδών του, αλλά να σας πω την αλήθεια δεν το πολυκατάλαβα. Κάτι για τη χημεία των απορρυπαντικών νομίζω, δεν είμαι βέβαιη. Αποτέλεσμα? Έχουμε φτάσει αισίως στο έτος 2010 και ο Α. ακόμα δεν έχει πάρει το πτυχίο του, προς μεγάλη απογοήτευση, αλλά και οικονομική αιμορραγία της μητέρας του, η οποία παλεύει μόνη της, γιατί είναι διαζευγμένη, χωρίς οικονομική βοήθεια από τον πρώην σύζυγο της. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι αν δεν υπήρχε αυτό το μέτρο να περνάνε στα ΤΕΙ και ΑΕΙ και παιδιά που δεν μπορούν να πιάσουν ούτε τη βάση του 10, ο Α. σήμερα θα ήταν ένας καλός και πετυχημένος τεχνίτης, αφού πρώτα παρακολουθούσε μια Επαγγελματική Σχολή ή το πολύ ένα ΙΕΚ, κοντά στο σπίτι του. Θα είχε ικανοποιητικό εισόδημα και θα ήταν πολύ πιο ευτυχισμένος και ισορροπημένος. Ενώ σήμερα…. Στην περίπτωση του Α. η απογοήτευση είναι διπλή.

Κάτι σάπιο συμβαίνει στο Βασίλειο της Παιδείας στη χώρα μας. Η πλήρης ανυπαρξία επαγγελματικού προσανατολισμού, έχει ως αποτέλεσμα το παιδί, στα 15-16 χρόνια του (τότε αποφασίζει ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσει), να αφήνεται αβοήθητο να πάρει μια απόφαση ζωής, χωρίς να ξέρει ποιες είναι οι ανάγκες της κοινωνίας και της αγοράς σε επαγγέλματα όχι μόνο στο παρόν, αλλά και στο άμεσο μέλλον. Π.χ. η κόρη μου σπούδασε Επικοινωνία - Μ.Μ.Ε.- Πολιτιστική Διαχείριση, χωρίς να συνειδητοποιεί, ελλείψει επαγγελματικού προσανατολισμού,  ότι στην ουσία υπέγραψε την καταδίκη της για μακροχρονη ανεργία. Προσπάθησε να  αλλάξει κάπως κατεύθυνση με το Μάστερ της, αλλά και πάλι, λόγω της οικονομικής κρίσης, δυσκολεύεται  να βρει δουλειά. 
  Το χειρότερο όμως όλων είναι η εισαγωγή παιδιών στα ΤΕΙ και ΑΕΙ (σε σχολές-φαντάσματα) χωρίς τη βάση του 10, δηλαδή ουσιαστικά χωρίς κανένα κριτήριο, για να αποκτήσουν άχρηστες γνώσεις και πτυχία. Και τούτο προς τι? Ας μη γελιόμαστε, στην ουσία για να διατηρηθούν σε λειτουργία άχρηστα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και άχρηστες θέσεις εργασίας (το διδακτικό και διοικητικό προσωπικό των Ιδρυμάτων αυτών), καθώς και για να γεμίζουν οι καφετέριες και οι γκαρσονιέρες της Επαρχίας με βαριεστημένους φοιτητές, με αποτέλεσμα τη μεγάλη οικονομική αιμορραγία των οικογενειών τους. Οι μαθητές του 7, 8 και 9 σαν τον Α. θα ήταν πιο ευτυχισμένοι και ισορροπημένοι αν αφήνονταν να γίνουν καλοί τεχνίτες και ελεύθεροι επαγγελματίες, παρά να παριστάνουν ακόμα τους φοιτητές 9 χρόνια, μετά την αποφοίτηση τους από το Λύκειο. Αλλά και όσοι από αυτούς κατόρθωσαν ή θα κατορθώσουν στο μέλλον, μετά βασάνων ή μη, να τελειώσουν τις "σπουδες" τους, φοβάμαι ότι απλώς ενώθηκαν ή θα ενωθούν με τις στρατιές των υπόλοιπων άνεργων "επιστημόνων". Και αυτό, ενώ η Κοινωνία και η Αγορά χρειάζονται, πιο πολύ, ειδικευμένους τεχνίτες.