Αγχώδεις καταστάσεις....

Κάθε χρόνο, προς το τέλος του δικαστικού έτους, το άγχος και η υπερένταση μου αυξάνουν. Όταν λέω προς το τέλος του δικαστικού έτους, εννοώ Μάιο και Ιούνιο, γιατί τότε οι δίκες βρίσκονται στο ζενίθ τους, το ίδιο και η ανάγκη περαίωσης διάφορων υποθέσεων. Μετά αρχίζουν οι δικαστικές διακοπές, κατά τη διάρκεια των οποίων, γίνονται μεν δίκες, αλλά σε πολύ πιο χαλαρό ρυθμό. Στο άγχος λοιπόν του τέλους του δικαστικού έτους, φέτος προστέθηκαν και χίλια δυο άλλα άγχη.

• Άγχος γιατί η μαμά μου έπρεπε να υποστεί χειρουργική επέμβαση (αφαίρεση χοληδόχου κύστης), η οποία δεν είναι μεν δύσκολη επέμβαση, αλλά λόγω των άλλων προβλημάτων της (μεγάλη ηλικία, καρδιοπάθεια, άσθμα κλπ), ειδικά στην περίπτωση της, δεν ήταν και τόσο εύκολη. Ευτυχώς πήγε καλά και τουλάχιστον το άγχος αυτό πέρασε.
• Άγχος γιατί τα παιδιά μου είναι ακόμα υποαπασχολούμενα. Με πτυχία και μεταπτυχιακά η μεν κόρη μου κάνει την νταντά σ’ ένα παιδάκι, ο δε γιος μου, κινούμενος μεταξύ Ελλάδας και Νορβηγίας, δημοσιογραφεί γράφοντας ως freelancer (με μπλοκάκι) σε διάφορα έντυπα και αμείβεται εντελώς συμβολικά. Έχουν ανασφάλεια και συχνά γκρινιάζουν, αυξάνοντας το άγχος μου.
• Άγχος γιατί βλέπω τα οικογενειακά μας εισοδήματα να συρρικνώνονται, ενώ τα έξοδα παραμένουν στο ύψος τους, μη σου πω ότι έχουν πάρει και την ανηφόρα τα «τσαμένα». Εντάξει, το περίμενα και μέχρι ενός μόνο σημείου, δείχνω κάποια μικρή κατανόηση. Αλλά, βρε αδελφέ, έχω δύο δάνεια (στεγαστικά) στην πλάτη μου (και του συζύγου φυσικά) κι αυτά είναι κυρίως που μου δημιουργούν το άγχος. Με άλλες οικονομικές συνθήκες (καλές, όπως τουλάχιστον νομίζαμε) συνομολογήθηκαν τα δάνεια και με άλλες καλούμαστε να τα  πληρώσουμε.
• Τέλος έχω άγχος για τη γενικότερη οικονομική κατάσταση της χώρας, η οποία, ας μη γελιόμαστε, είναι ακόμη στην κόψη του ξυραφιού και πολύ φοβάμαι ότι θα είναι για καιρό ακόμα. Με έχουν κουράσει και οι διάφορες φήμες (συχνά ανόητες) που κυκλοφορούν περί δέσμευσης των καταθέσεων, πτώχευσης, επανόδου στη δραχμή κλπ. Να, χθες είχα πάει στον Άρειο Πάγο για μια δουλειά και μια γραμματέας μου είπε, με ένα δήθεν εμπιστευτικό ύφος, ότι εντός των δύο προσεχών ημερών, θα ανακοινωθεί η πτώχευση της χώρας. Νισάφι πια!

Ως αποτέλεσμα όλων των πιο πάνω, δεν έχω και μεγάλη όρεξη για blogging, για ψώνια, για βόλτα, δεν έχω όρεξη γενικώς. Τη λίγη όρεξη που μου απέμεινε τη διοχέτευσα στα επαγγελματικά μου. Σας συμβαίνει κι εσάς? Νομίζω ναι. Βλέπω ότι αραιώσαμε όλοι τις επισκέψεις μας στα blogs, είτε για να ανεβάσουμε καμιά ανάρτηση, είτε για να σχολιάσουμε. Άσε το άλλο. Αυξήθηκαν οι πονοκέφαλοι μου, οι αϋπνίες μου (όχι δεν έφτασα ακόμα στο σημείο να ρίχνω κλάμα τις νύχτες, όπως κάνει ο ΓΑΠ!!!). Το ίδιο ακούω και από τους γύρω μου. Νιώθω ότι γενικά αυξήθηκε το αίσθημα ανασφάλειας στους πολίτες. Διαβάζω ότι έχει παρατηρηθεί σε καταστάσεις μεγάλων κοινωνικών αναστατώσεων και ειδικά σε περιόδους έντονων οικονομικών προβληματισμών, ο ανθρώπινος οργανισμός, προσπαθώντας να διαφυλάξει τη σωματική του και κυρίως τη ψυχική του ακεραιότητα, αμύνεται εκδηλώνοντας διάφορα συμπτώματα όπως αϋπνίες, πονοκεφάλους, ταχυκαρδίες, υπέρταση, άγχος, κατάθλιψη κλπ. Τα συμπτώματα αυτά έχουν, λέει, στόχο να τον προειδοποιήσουν, ώστε να πάρει τα κατάλληλα μέτρα και να προφυλαχθεί από ακόμα πιο δυσάρεστες συνέπειες όπως καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια (βλέπε εδώ).


Θα απορείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά. Όχι, δεν θέλω να σας αγχώσω κι εσάς. Άλλωστε είμαι σχεδόν βέβαιη ότι παρόμοιες καταστάσεις βιώνετε κι εσείς. Απλώς ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου. Να ξεσκάσω λίγο. Νιώθω ήδη κάπως καλύτερα που τα είπα. Και όχι, δεν το βάζω κάτω. Τι στο καλό? Έχω βιώσει χειρότερες καταστάσεις ( και Χούντα και Πραξικόπημα στην Κύπρο και το χείριστο όλων Τουρκική Εισβολή το 74 και ξεριζωμό). Τα έβγαλα πέρα μια χαρά. Ήμουν βέβαια πιο νέα τότε. Προσπαθώ να ελπίζω σε καλύτερες μέρες και να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, πράγμα που καταφέρνω συχνά. Έλα μου ντε όμως, που δεν είναι λίγες φορές που το βλέπω  μισοάδειο...