Επιστροφή στην Αλβανία?

Σήμερα πήγα στο κομμωτήριο. Με χτένισε η Ντορέτα. Τη θυμάστε τη Ντορέτα? Είναι η χαμογελαστή Αλβανίδα κομμώτρια μου, για την οποία σας μίλησα εδώ. Αυτή τη φορά δεν ήταν και τόσο χαμογελαστή. Ήταν φανερό ότι κάτι τη βασανίζει. «Τι έχεις Ντορέτα μου και δεν χαμογελάς σήμερα?» τη ρώτησα. Και τότε η Ντορέτα, μου είπε τον πόνο της. Ο άντρας της έμεινε χωρίς δουλειά, εδώ και αρκετούς μήνες (ήταν οδηγός σε μια βιοτεχνία που έκλεισε). Όσο κι αν έψαξε δεν βρήκε άλλη δουλειά και τώρα την πιέζει να γυρίσουν στην Αλβανία, στην πόλη καταγωγής τους που λέγεται Durrës. Είναι, λέει, μια παραθαλάσσια μικρή πόλη, όχι πολύ μακριά από τα Τίρανα, που αναπτύσσεται ταχέως τα τελευταία χρόνια. Εκεί έχουν επιστρέψει και μερικοί συγγενείς τους που βρίσκονταν κι αυτοί στην Ελλάδα. Η Ντορέτα όμως δεν θέλει να επιστρέψει. Βρίσκεται στην Ελλάδα από 9 χρονών παιδάκι (τώρα είναι 28 χρονών). Την Ελλάδα νιώθει για πατρίδα της. Κάθε καλοκαίρι που πάει για 10 περίπου μέρες στην Αλβανία νιώθει, λέει, σαν ξένη. Αντιδρά στην επιστροφή και η μεγάλη κόρη της που πάει στο Δημοτικό Σχολείο. Κλαίει κι οδύρεται ότι θα χάσει τις φίλες της. Άσε, που δεν ξέρει καλά και τα αλβανικά. Δύσκολη κατάσταση.

Ντορέτα μου, ό,τι και να αποφασίσεις, σου εύχομαι καλή τύχη. Τη χρειάζεσαι, είτε μείνεις εδώ, είτε γυρίσεις πίσω στην πατρίδα σου ή μάλλον στην πατρίδα των γονιών σου.

Αφιερώνω σε σένα και στον άντρα σου το τραγούδι του Μ. Θεοδωράκη «Δραπετσώνα». Οι πιο κάτω στίχοι πάνε γάντι με την περίπτωση σου:

«Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί…» (όπου Δραπετσώνα βάλε Ελλάδα εσύ)