Μια ζωή ξόδευε περισσότερα απ’ όσα κέρδιζε αυτός και η γυναίκα του. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του και στην οικογένεια του ότι θα ζούσαν πολύ καλύτερα από τους γονείς, τους παππούδες και τους προπάππους του και προσπαθούσε να τηρήσει το λόγο του. Ήταν και αυτός ο γείτονας που ζούσε πλουσιοπάροχα και δεν ήθελε να φαίνεται αυτός υποδεέστερος. Ταξίδι στο Λονδίνο ο γείτονας? Ταξίδι στη Ρώμη αυτός. Αυτοκίνητο MERCEDES ο γείτονας? Αυτοκίνητο BMW αυτός. Γεύμα στη Μ. Βρεττανία ο γείτονας? Γεύμα στο HILTON αυτός. Τα παιδιά του στο Κολλέγιο ο γείτονας? Τα παιδιά του στου Ζηρίδη αυτός. Η γυναίκα του είχε βολευτεί. Αν και αντιλαμβανόταν ότι η ζωή που κάνανε ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων τους, δεν διαμαρτυρόταν γι’ αυτό. Ίσα ίσα που προέβαλλε συνεχώς απαιτήσεις. Για να τα βγάλει πέρα αναγκαζόταν να παίρνει συνεχώς δάνεια από τις Τράπεζες. Μέχρι που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και έντρομος συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε πια να πληρώνει τα τοκοχρεωλύσια. Και οι Τράπεζες άρχισαν να ανησυχούν σοβαρά ότι δεν θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Για να του δώσουν νέα δάνεια απαιτούσαν ψηλό επιτόκιο που δεν μπορούσε να το πληρώσει. Τα έξοδα όμως έτρεχαν. Η γυναίκα του και τα παιδιά του, αμέριμνοι, εξακολουθούσαν να απαιτούν τη ζωή που είχαν συνηθίσει. Μέχρι που μια μέρα τους μάζεψε, τους εξήγησε άκρες- μέσες την οικονομική κατάσταση της οικογένειας και τους ανακοίνωσε ότι θα γίνουν περικοπές στα οικογενειακά έξοδα. Όλη την αλήθεια, πάντως, δεν τους την είπε. Δεν ήθελε να του αποδώσουν την ταμπέλα του αποτυχημένου, του «looser». Η γυναίκα του και τα παιδιά του στην αρχή μούδιασαν, μετά άρχισαν να διαμαρτύρονται. Η γυναίκα του μάλιστα απαιτούσε να παραδώσει σ’ αυτήν τη διαχείριση των οικονομικών τους που ήταν, όπως έλεγε, πιο ικανή.
Η κατάσταση μέρα με τη μέρα χειροτερεύει. Ο μεγάλος γιος του έχει τελειώσει το Πανεπιστήμιο, αλλά δουλειά δεν βρίσκει. Τα δύο μικρότερα παιδιά δεν πηγαίνουν πια σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά έχει να πληρώσει τα διάφορα φροντιστήρια που παρακολουθούν, τα οποία όμως σιγά σιγά περιορίζονται. Τη γυναίκα του τη διώξανε από τη δουλειά και έχει μπει στην ανεργία. Αποφάσισε να ρίξει τα μούτρα του και να πάει στην Τράπεζα, με την οποία συνεργαζόταν πιο πολύ τα τελευταία χρόνια. Τόσους τόκους έχει εισπράξει απ' αυτόν. Θα ζητήσει ένα μεγάλο νέο δάνειο, μπας και μπορέσει να ξελασπώσει. Η Τράπεζα, γνωρίζοντας πια την οικτρή οικονομική του κατάσταση, του έβαλε όρους. Ήθελε να εξασφαλίσει τα χρήματα της. Οι όροι είναι σκληροί, αλλά τους υπέγραψε για να πάρει τα χρήματα. Άλλους όρους τήρησε και άλλους όχι. Η γυναίκα του, ξεχνώντας ότι η οικτρή οικονομική τους κατάσταση οφείλεται, κατά ένα μέρος, και σ’ αυτήν και στις απαιτήσεις της, άρχισε να του κάνει σκληρή κριτική και να τον μέμφεται που υπέγραψε τη συμφωνία με την Τράπεζα. Αποτυχημένο τον ανεβάζει, ξεφτίλα τον κατεβάζει. Ο γιος του, ο μεγάλος, του κρατά μούτρα. Ενίοτε στήνει και ένα γερό καυγά μαζί του, θεωρώντας τον υπαίτιο που διαψεύστηκαν τα όνειρα του για μια καλή θέση στο Δημόσιο. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, έχει στο κεφάλι του κι ένα γέρο θείο του, παλιό αριστερό που πέρασε, ένα διάστημα, και από τη ΝΔ (επί Μητσοτάκη). Αυτός, λοιπόν, τον βάζει κατσάδα που παίρνει δανεικά από Ευρωπαϊκή Τράπεζα και γίνεται υπόδουλος της και δεν προτιμά Ρώσικη ή Κινέζικη! Καλύτερα να γίνεις δούλος των Ρώσων ή των Κινέζων, του λέει, παρά αυτών των βάρβαρων Ευρωπαίων.
Με τούτα και με κείνα, έφτασε η μέρα που θα εκταμιευόταν η 6η δόση του συμφωνημένου τραπεζικού δανείου. Τα έξοδα τρέχουν, τα χρέη τον περιμένουν στη γωνία. Τα χρήματα του φτάνουν μόνο για λίγες μέρες. Μετά δεν θα έχουν να φάνε. Θα τους κόψουν και το ρεύμα. Πήγε στην Τράπεζα να εισπράξει τη δόση. Ο γιος του τον ακολούθησε και άρχισε να τον βρίζει μπροστά στους υπαλλήλους της Τράπεζας. Τον αποκαλούσε ψεύτη και απατεώνα. Σε λίγο κατέφτασε και η γυναίκα του και προειδοποίησε το Διευθυντή της Τράπεζας ότι, όταν θα αναλάβει αυτή τη διαχείριση των οικονομικών της οικογένειας, θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση των όρων της σύμβασης. Ο Διευθυντής, χολωμένος, του ανακοινώνει ότι δεν πρόκειται να πάρει τη δόση, αν δεν υπογράψει τη σύμβαση δανείου ως εγγυήτρια και η γυναίκα του. Έφυγε άπραγος. Α, ξέχασα να σας πω. Εκεί που έφευγε, του φάνηκε ότι είδε το γείτονα (αυτόν με τη MERCEDES) να μπαίνει κατηφής στο γραφείο του Διευθυντή.
Η γυναίκα του αρνείται να υπογράψει. Θέλει τα λεφτά σαν τρελή, αναγκάστηκε τελικά να ομολογήσει ότι δάνειο, χωρίς όρους δεν γίνεται, αλλά δεν υπογράφει. Αυτή είναι περήφανη γυναίκα. Είναι Ελληνίδα, έχει μπέσα. Δεν ταπεινώνεται. Το πολύ πολύ, λέει, να πάρει τηλέφωνο ένα γνωστό της υπάλληλο της Τράπεζας και να του πει να πει στο Διευθυντή ότι συμφωνεί να πάρει ο άντρας της τα χρήματα. Μέχρι εκεί μπορεί να υποχωρήσει. Υπογραφή δεν βάζει, πάει και τελείωσε. Ο γιος του ο μεγάλος φωνάζει ότι αυτός ο εκβιασμός δεν θα περάσει, ανεμίζοντας, αγωνιστικά, το κόκκινο λάβαρο που βρήκε στην αποθήκη. Το πού η οικογένεια θα βρει τα λεφτά να καλύψει τις ανάγκες της, αν η μάνα του και ο Διευθυντής παραμείνουν μουλαρωμένοι, δεν είναι δική του δουλειά. Η δική του δουλειά είναι να καταγγέλλει τον πατέρα του και τη μάνα του και την Τράπεζα φυσικά. Δεν είναι να βρίσκει λύσεις.
Τα δύο μικρότερα παιδιά της οικογένειας ζάρωσαν στη γωνιά τους και περιμένουν να δουν τι θα γίνει. Βλέπουν τα καμώματα των μεγάλων και ο φόβος τους μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.
16 σχόλια:
Εν μέρει πολύ καλή η παρομοίωση. Ωστόσο, δεν πέτυχε πολύ στο σημείο που τον παρομοιάζεις ως φτωχό που δανείζεται πάνω από δυνατότητες. Το χρέος δεν είναι υπέρ των δυνατοτήτων. Οι πιστωτές το έκαναν έτσι αναζητώντας υπερκέρδη από τη μια για τη χασούρα του 2008 και στοχεύοντας στο ευρώ. Αυτό φαίνεται σήμερα πια μετά τα χτυπήματα στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία, ενώ ήδη χτυπούν τη γαλλική πόρτα και άλλων χωρών-μελών.
-@Δείμο μου,
έχω την εντύπωση ότι ο δανεισμός της Ελλάδας ήταν πολύ μεγαλύτερος από τις χώρες που αναφέρεις, οι οποίες, βέβαια, κι αυτές δανείζονταν πάνω από τις δυνατότητες τους. Μ’ αυτό δεν θέλω να δώσω συγχωροχάρτι στους δανειστές, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τις «ανάγκες» των υπερχρεωμένων χωρών.
Παράγαμε για εκατό,ξοδευαμε τετρακόσια,δανειζόμασταν κι άλλα οκτακόσια,για να ξεπεράσουμε το γειτονα και τωρα πληρωνουμε το λογαριασμο,αλλά να τον πληρωσουν όλοι ρε γμτ!Σχεδ΄'ον δυο χρόνια από τοτε που ξεσπασε η κρίση,δεν ξερω πόσα πληρωσε για το ξεπέρασμα της κρισης ο Κόκκαλης ή ο κάθε Κόκκαλης!
Πάρα πολύ ωραία ιστορία! Τι καλά που τα περιέγραψες! Κάπως έτσι είμαστε όντως. Κια λυπάμαι για όλους μας πολύ. Καλά ξεμπερδέματα σε όλους μας!
δυστυχώς τέτοιου τύπου αστικη ταξη εχουμε στην ελλάδα. φιγούρα, κλεψιά καί ελληνικο διαμόνιο.Ειχαν ξεσκισει τα λεφτα απο τα σχεδια Τρουμαν και Μαρσαλ και..ειδαν την" σύνδεση" στήν ΕΟΚ σαν αλλη μια ευκαιρία νά ξανακλεψουν . και την πληρώνουμε παλι εμεις .
Ευτυχώς Μερόπη που υπάρχει ο ΓΑΠ με τους συμμάχους του που στήσαν την κυβέρνηση ανδρείκελων κι έτσι υπάρχει ελπίδα να ξελασπώσει η οικογένεια της ιστορίας.
Με την ευκαιρία να σου πω να πεις στα μέλη της οικογένειας μη τυχόν και ψηφίσουν αριστερά γιατί υπάρχει κίνδυνος να γυρίσουμε στη δραχμή και τότε αλοίμονό μας!
Τα παιδιά δε φταιν σε τίποτα, και ακόμα κι ο γιος κι η γυναίκα του έχουν ίσως το ελαφρυντικό ότι τόσα χρόνια τους κορόιδευε.
Τώρα σίγουρα θα πεινάσουν. Είτε η τράπεζα κάποια στιγμή θα τους βαρεθεί και θα αποφασίσει πως έπαιξε (δανείζοντάς τους) κι έχασε, ή θα πρέπει να φτύσουν αίμα για να αποπληρώσουν όλα τα δάνεια. Και στις 2 περιπτώσεις θα πεινάσουν.
Ναι, θα πεινάσουν και τα παιδιά που δε φταίνε.
Το μόνο που μένει πλέον να δούμε, είναι αν τα παιδιά θα μάθουν τουλάχιστον κάτι από αυτή την ιστορία, κι αν όταν μεγαλώσουν λίγο κι αρχίσουν να δουλεύουν θα είναι πιο συνετά και θα ζουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους.
ΥΓ: Δυστυχώς η παρομοίωση που κάνεις είναι κάτι που συναντάμε και σε πραγματικές οικογένειες. Σε πολύ κοντινή μου οικογένεια συνέβει κάτι παρόμοιο. Ένα από τα κόλπα του πατέρα ήταν να μην κάνει φορολογική δήλωση τα τελευταία 4-5 χρόνια της ζωής του. Παρόλο που ήταν άρρωστος και το ήξερε προτίμησε να πεθάνει παρά να πάει σε γιατρό. Ίσως να ήταν ο τρόπος του να φύγει περήφανος. Το ένα παιδί, παρόλο που θα έπρεπε να δουλεύει, ζει ακόμα με τη σύνταξη της μάνας. Το άλλο έχει βάλει το κεφάλι κάτω και δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ για να μπορέσει να ζήσει λίγο καλύτερα.
-@Vad μου,
είναι αλήθεια ότι στο κυνήγι της φοροδιαφυγής μείναμε πολύ πίσω. Υπάρχει και μια απροθυμία εκ μέρους των εφοριακών να την κυνηγήσουν. Ειδικά για τον Κόκκαλη δεν ξέρω, αλλά αρκετοί κεφαλαιοκράτες έχουν χάσει την παλια τους δύναμη βλ. Πετζετάκις
-@miss little sunshine μου,
χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση μου.
-@giorgo μου,
ελπίζω σιγά σιγά να αλλάξουμε νοοτροπία.
-@KOYKLITIS μου,
δεν ξέρω αν το λες σοβαρά. Πάντως εγώ έχω την άποψη ότι η επιστροφή στη δραχμή σημαίνει υποανάπτυξη, φτώχεια και μια βίαιη επάνοδο στη βαλκανική πραγματικότητα.
-@Οδυσσέα μου,
Κι εγώ ελπίζω και εύχομαι τα παιδιά να πάρουν πολύτιμα μαθήματα από αυτή την κρίση και να μάθουν να απλώνουν τα πόδια τους εκεί που φτάνει το πάπλωμα τους.
Ακούγεται σαν διήγημα, αλλά είδα με τα μάτια μου τέτοιους γείτονες.
Ακόμη και σήμερα οι γείτονες συνεχίζουν να αγοράζουν πανάκριβα μοντέλα, διακοπές σε εξωτικά μέρη, ιδιωτικά σχολεία και μαθήματα, τραπέζια έξω κι ας τους έχουν κοπεί οι μισθοί στα μισά. Τους έχω συγγενείς και πολύ λυπάμαι που δεν έχουν βάλει μυαλό.
Καλώς την @Evie.
Την ιστορία την έγραψα ως παραλληλισμό με την πορεία της Ελλάδας προς την υπερχρέωση. Βέβαια, συμφωνώ ότι υπάρχουν και οικογένειες που συμπεριφέρονται παρόμοια.
Eύστοχη η ιστορία που αφηγείσαι Μερόπη. Και ο παραλληλισμός της με τη σημερινή Ελλάδα σωστός... όμως έχω μια απορία: Ο πατέρας της ιστορίας σου αλήθεια ένοιωσε ο ίδιος τη φτώχια από τα χρέη του; Δηλαδή θέλω να πω αυτός βγήκε στην ανεργία, του έκοψαν το ρεύμα γιατί δεν πληρωσε το λογαριασμό, απολύθηκαν οι υπάλληλοι και οι υπηρέτες του, έκοψε τα ιδιωτικά σχολεία όλων των παιδιών του, ή μόνον των παιδιών που τα γέννησαν άλλοι γεννήτορες ενώ τα δικά του εξακολούθησε να τα μοσχαναθρέφει;
Μια οικογένεια όταν πέσει έξω λόγω των χρεών της, τότε υποφέρουν και κοπιάζουν όλα τα μέλη της να ξελασπώσουν μηδενός εξαιρουμένου. Δεν μπορεί ας πούμε ο πατέρας να ζει ζωή χαρισάμενη με παρατρεχάμενους και κολαούζους που εξακολουθούν να παχαίνουν από τον οικογενειακό προϋπολογισμό και ν' αφήνει τα άλλα παιδιά του να λιμοκτονούν...
Ο λαός αυτός για να αντέξει το βάρος του χρέους που το φόρτωσαν δίκαια ή άδικα κανείς δεν ξέρει, πρέπει να δει να τον οδηγούν φωτισμένοι ηγέτες με αυταπάρνηση και ήθος! Στην οικογένεια της Ελλάδας όμως αυτό έχει χαθεί προ πολλού και όπως λέει μια παροιμία από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι...
Πολύ πετυχημένη η ιστοριούλα σου...
Δημοσίευση σχολίου