Το χαζοχαρούμενο ποστ που δεν έγινε....

Χθες το πρωί ξύπνησα με μια χαλαρή καλοκαιρινή διάθεση.

Αποφάσισα να μην πάω στο γραφείο. Καλοκαιράκι είναι. Τα δικαστήρια μπήκαν στα θερινά τμήματα, όπου δικάζονται μόνο οι επείγουσες υποθέσεις, οπότε υπάρχει και από θέμα δουλειάς μια άνεση, μια χαλαρότητα. Το κοριτσάκι μου (που δεν είναι πια κοριτσάκι, αλλά κοπελλάρα 25 χρόνων) γύρισε από την Αγγλία. Ήμουν χαρούμενη γιατί θα την έχω όλο το καλοκαίρι. Τρόπος του λέγειν θα την έχω, γιατί ετοιμάζει την πτυχιακή της εργασία κι έχει πολλή δουλειά. Ο γιόκας μου τέλειωσε επιτέλους τη στρατιωτική του θητεία που ας σημειωθεί δεν τη συμπάθησε ούτε μια μέρα (γκρίνιαζε συνέχεια δοκιμάζοντας και τη δική μου υπομονή). Βρέθηκε λοιπόν (η χάρη του) στην Ισπανία, στη Βαρκελώνη. Παρακολουθεί μαθήματα σε Σχολή για να βελτιώσει λέει τα Ισπανικά του (ναι ξέρει και απ’ αυτά). Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Όχι ….δεν μας τρώει τα φράγκα. Όταν σπούδαζε στη Νορβηγία, δούλευε παράλληλα, οπότε έχει δικά του λεφτά να τρώει.

Όλα καλά κι όλα ωραία. Έτσι νόμιζα τρομάρα μου. Ήμουν μάλιστα έτοιμη να αρχίσω να γράφω ένα χαζοχαρούμενο ποστ εξιστορώντας τα πιο πάνω με πιο χαρούμενα όμως χρώματα, ώσπου δέχομαι ένα τηλεφώνημα. Διεθνή κλήση. Ο γιόκας μου ήταν. Από Ισπανία. «Μαμά με κλέψανε, μου τα πήραν όλα, διαβατήριο, κάρτες, λεφτά, κινητό….». Πώς δεν μου ρθε εγκεφαλικό της μεσόκοπης μάνας!! Και είμαι και σε κρίσιμη ηλικία… Πώς έγινε γιόκα μου? «Να, ήμουν στη στάση, περίμενα το λεωφορείο να πάω στη Σχολή, είχα αφήσει την τσάντα στο παγκάκι και πέρασε ένας σαν σίφουνας και μου την πήρε, δεν πρόλαβα να αντιδράσω…». Να και κλεφτρόνια σαν τα δικά μας στην Ισπανία. Είναι γεγονός βέβαια ότι είναι αφηρημένος γενικά ο γιος μου, ξεχνά κινητά στα ταξί, χάνει το πορτοφόλι του κλπ, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια… Δεν τον μάλωσα πολύ, λίγο όμως το μάλωσα (χίλιες φορές του είχα πει να μην αφήνει την τσάντα από το χέρι του). Άντε τώρα. Αρχίσαν τα τρεχάματα. Έπρεπε να ακυρώσω τις κάρτες, να βρω τρόπο να του στείλω χρήματα κλπ κλπ. Στήσαμε κι ένα καυγά, γιατί του έλεγα να μου πει το όνομα ενός φίλου του να στείλω στο όνομα του τα χρήματα, αφού ο ίδιος δεν είχε ταυτότητα ή διαβατήριο να τα εισπράξει. Αυτός έλεγε ότι θα του τα δώσουν με μια παλιά φοιτητική ταυτότητα που είχε ξεμείνει στα πράγματα του, εγώ του έλεγα ότι δεν θα του τα δώσουν. Τελικά τα έστειλα στο όνομα του. Λέω αν δεν μπορέσει να τα πάρει, κακό του κεφαλιού του. Ο ίδιος θα μείνει χωρίς λεφτά, δεν θα μείνω εγώ. Τα πήρε όμως ο μπαγάσας με την παλιά φοιτητική ταυτότητα….

Σήμερα όλο το πρωί έτρεχα να του βγάλω καινούργια κάρτα για να παίρνει χρήματα από ΑΤΜ. Παρένθεση - καλέ, έχετε προσέξει τι ξινισμένα μούτρα έχουν οι υπάλληλοι της Εμπορικής Τράπεζας;- κλείνει η παρένθεση. Μετά έτρεχα στο Ταχυδρομείο για να του στείλω και την ταυτότητα του. Ευτυχώς που όταν έφευγε με άκουσε και δεν την πήρε κι αυτή μαζί του, πήρε μόνο το διαβατήριο. Ήταν έτοιμος να την πάρει. Θα την κλαίγαμε κι αυτήν τώρα...

Αχ ξινή μου βγήκε η καλοκαιρινή χαλαρότητα και διάθεση. Α, και δεν θα ξανασκεφτώ να γράψω χαζοχαρούμενο ποστ, ματιάζομαι μόνη μου, είμαι γκαντέμω φαίνεται. Μητσοτάκη μ’ ακούς??