Και σιγά σιγά φτάνουμε και στη δεύτερη θλιβερή επέτειο της Κύπρου. Αυτή της 20ης Ιουλίου 1974. Τότε που εισέβαλαν τα στρατεύματα του Αττίλα στην Κύπρο, και στο χωριό μου, τον Καραβά της Κερύνειας. Τότε που ξύπνησα από θόρυβο αεροπλάνων και άνοιξα το παράθυρο και αντίκρισα αλεξιπτωτιστές να πέφτουν. Τα γεγονότα που έζησα τότε, περιγράφω εδώ στην περσινή μου ανάρτηση.
Στο χωριό μου πήγα πάλι το 2004. Μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια. Οι μυρωδιές του είχαν ξεφτίσει. Δεν μύριζε πια γιασεμί, ούτε λεμονανθούς. Τα δέντρα του, οι λεμονιές, οι πορτοκαλιές, οι μανταρινιές, είχαν, τα περισσότερα, ξεραθεί. Από τα λουλούδια του κήπου μας, ελάχιστα είχαν πια απομείνει. Στην πρόσοψη του πατρικού σπιτού ήταν κρεμασμένη η τουρκική σημαία, αντάμα με αυτή του ψευδοκράτους. Πριν τριάντα και βάλε χρόνια στο ίδιο περίπου σημείο, κυμάτιζε στις (ελληνικές) εθνικές επετείους η ελληνική σημαία. Όχι η κυπριακή. Αυτή τη σημαία (την κυπριακή) σχεδόν κανείς δεν την είχε αγαπήσει. Δυστυχώς.
Καθόμουν βουρκωμένη στο καθιστικό και σχεδόν δεν τολμούσα να περιδιαβώ τα δωμάτια. Φοβόμουν να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα? Ίσως. Με τα πολλά αποφάσισα να ζητήσω να δω το παιδικό μου δωμάτιο. Τι απογοήτευση ήταν εκείνη! Τίποτε δεν θύμιζε τη ζωή που είχα περάσει σ’ αυτό. Μόνο η μικρή βιβλιοθήκη στον τοίχο με τζάμι είχε απομείνει να με κοιτά σκονισμένη και παραπονεμένη. Αντί να έχει βιβλία, είχε κατσαρολικά. Η οικογένεια των Τουρκοκυπρίων που κατοικούσαν πια εκεί, δεν είχε καμιά σχέση με βιβλία. Κτηνοτρόφοι ήταν στο χωριό τους στην Πάφο. Τι να σου κάνουν κι αυτοί? Μήπως ήθελαν να ξεριζωθούν? Τα γεγονότα τους πήραν από κάτω, όπως κι εμάς. Μετά από τόσα χρόνια δεν είχαν ξεχάσει τα ελληνικά τους. Σ’ αυτά συνεννοήθηκαμε. Κι ενώσαμε τους καημούς μας. Ναι, είχαν κι αυτοί καημούς. Αναπολούσαν κι αυτοί το χωριό τους.
Φεύγοντας, βουρκωμένη ακόμα, ένιωσα ότι, το σπίτι μου είχε γίνει πια το σπίτι κάποιων άλλων. Και για πρώτη φορά τότε, το 2004, την αποχαιρέτησα την Αλεξάνδρεια που έχασα...
45 σχόλια:
Aχ βρε Μερόπη μου, ΑΧ!!!!
Φιλί :(
Ποτέ δεν μάθαμε τη Κυπριακή σημαία Μερόπη μου για να την αγαπήσουμε.
Εγώ δεν βρήκα σπίτι το είχαν κατεδαφήσει.Παρά μόνο ένα πεύκο στην κάποτε αυλή του σπιτιού μας από τα τέσσερα που υπήρχαν.
Εκείνο το πρωί τα αεροπλάνα περνούσαν πάνω από το σπίτι μας για να πάνε να βομβαρδίσουν αλλού.
:(
Καλησπερα.
Μερόπη σε θαυμάζω για το κουράγιο σου, και για τη μεγαλοψυχία σου να βλέπεις και τους άλλους σαν ανθρώπους με βάσσανα. Αν το καταλάβαιναν αυτό και οι πατριδοκάπηλοι ίσως να μπορούσαμε να ζήσουμε ειρηνικά (μάλλον αδύνατο όμως, ε)
Όλα θα ήταν αλλοιώς, αν είχαν σεβαστεί (δε γράφω καν: αγαπήσει...) αυτή την κυπριακή σημαία και το κοινό κράτος που συμβόλιζε.
(Καλώς ήρθες, Μερόπη)
Αγκάθι που κάθε τόσο ματώνει την πληγή της καρδιάς οι αναμνήσεις σου από τη γενέτειρα... που όσο κι αν την αποχαιρέτισες η μνήμη εκεί θα σε γυρίζει πάντα.
Καλή δύναμη.
άνατρίσιασα.
Δυστυχώς Μερόπη μου, οι συμπατριώτες μας, τόσο οι Ε/Κ, όσο και οι Τ/Κ, θυμήθηκαν την Κύπριακή Δημοκρατία "μετά το μπαϊράμι", δηλαδή στην περίοδο πρό του δημοψηφίσματος του 2004...
Και δυστυχώς, μυαλό δεν βάζουμε...
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με,
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη...
ΔΕΝ εχω λόγια γι αυτή την προδοσία..μικρος ειμουν παιδακι και θυμάμε σαν τώρα να λέει η μάννα μου στον πατέρα μου πόλεμος να πάρουμε αλεύρι ..μια λέξη νοιώθω ντροπή..και αλλη μια που ποναει πολύ προδοσία ειλικρινά συγκινήθικα και δεν το κρύβω με την αναρτησή σου
Συγκλονιστική η μαρτυρία σου. Με συγκίνησαν τα λόγια σου...
Τις μνήμες να τις κρατήσεις είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου...
ΥΓ. Αν θες πέρνα από το blog μου. Λόγω της ημέρας έκανα ένα αφιέρωμα στην πολιτιστική κληρονομιά της Κύπρου που ρημάζει...
Πολύ πρόσφατα γεγονότα που όμως πολύ φοβάμαι πως έχουν αφήσει ανεπηρέαστη τη νέα γενιά Κυπρίων που το μόνο που τους νοιάζει η τέλεια (;) εμφάνιση, η καλοζωία και η κακοπροαίρετη κριτική για φίλους, συγγενείς και αγνώστους. Δεν ξεχνώ γι αυτό και χαίρομαι απεριόριστα την ελευθερία που βιώνω που για πολλούς δεν είναι δεδομένη.
-@Τζίνα μου,
φιλάκια και σε σένα.
-@Σταλαματιά μου,
ναι έχεις δίκιο. Έπρεπε όμως να τη μάθουμε και να την αγαπήσουμε την κυπριακή σημαία.
-@Αντώνη μου,
καλό σου απόγευμα.
-@Απόγονε μου,
καλώς ήρθες από τη γειτονιά μου. Έχείς ξανάρθει? Δεν θυμάμαι.
Δεν το θεωρώ μεγαλοψυχία το να αναγνωρίζω και τα βάσανα των άλλων. Ρεαλισμό το θεωρώ. ο εθνικισμός δεν ωφέλησε ποτέ κανένα.
-@Λεμέσια μου,
δεν την αγάπησε αρκετά καμιά πλευρά την κυπριακή σημαία. Δεν πιστέψαμε σ' αυτή, ούτε στο συμβολισμό της δυστυχώς.
-@Μοναχικέ μου Λύκε,
είναι σίγουρο ότι θα με γυρίζει πίσω η μνήμη στο χωριό μου. Στο χωριό που άφησα πίσω μου όμως. Όχι στο χωριό που αντίκρισα το 2004.
-@Ρίτσα μου,
νομίζω ότι κατάγεσαι και η μαμά σου από την Κατεχόμενη Κερύνεια. Έτσι δεν είναι??? Όλο και κάποια ιστορία θα σου έχει διηγηθεί.
-@bestman μου,
καλώς μου ήρθες. Συμφωνώ μαζί σου ότι δεν βάζουμε μυαλό. Είναι καιρός πια Ε/Κ και Τ/Κ να πιστέψουμε στην κοινή πατρίδα και την κοινή σημαία.
-@ikor μου,
αγαπημένος ο Καβάφης!
-@Άνεμε μου,
σ' ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου. Και χαίρομαι που σε άγγιξε η ανάρτηση μου.
-@dyosmaraki μου,
σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη. θα περάσω και από το blog σου.
-@miss little sunshine μου,
ναι είναι αλήθεια ότι μια μεγάλη μερίδα νεοκυπρίων πάσχουν από ματαιοδοξία, αλλά υπάρχει και η Κύπρος που αντιστέκεται σ' αυτήν.
Μερόπη διαβάζω συχνά όσα γράφεις και τα βρίσκω ενδιαφέροντα και χρήσιμα. Είχα γράψει και κάποιο άλλο σχόλιο πριν από αρκετό καιρό.
Μην το ψάχνεις Μερόπη...
Άστα να πάνε... κι εσείς ξεσπιτωμένοι, κι αυτοί ξεσπιτωμένοι... όλοι πονεμένοι.
Κι εδώ έχει πολλούς ξεσπιτωμένους Τουρκοκύπριους, πολλοί από τους οποίους μιλάνε αρκετά καλά ακόμα τα ελληνικά.
Μερόπη μου
τη θυμάμαι αυτή σου την πικρή εμπειρία τότε που γύρισες στα πάτρια εδάφη και αντίκρυσες τη σκληρή πραγματικότητα με τα ίδια σου τα μάτια!
Το σπίτι σου σπίτι κάποιων άλλων!
Σε θαύμασα που και τότε δεν έβγαλες μίσος για τους σημερινούς ένοικους της πατρικής σου εστίας, μόνο θλίψη και κατανόηση!
Δεν ξέρω αν εγώ θα μπορούσα...
Και δεν έχω λόγια για να σου πω...
Μόνον όσοι το έζησαν κι αυτό, μπορούν να μιλήσουν!!
Πάντα θα έχω μια ζεστή αγκαλιά για σένα παντοτεινή μου και αληθινή μου φίλη!!
Πολύ φοβάμαι πως αυτή η σημαία ούτε κυμάτισε ούτε θα κυματίσει ποτέ. Σύντομα, άλλη μια σχιζοφρένεια θα τυλίξει το νησί που θα προσπαθεί να σεβαστεί/αγαπήσει άλλη μια σημαία, αλλόν ένα "εθνικό ύμνο". Το μόνο "παρήγορο" είναι πως ο κόσμος ξεχνάει εύκολα, όπως ας πούμε πως οι άγγλοι έφυγαν κάτω από την ασίγαστη και άδολη αγάπη του κυπριακού λαού για μια άλλη σημαία...
Δεν ξέρω αν θα άντεχα να δω το σπίτι μου με κάποιους ξένους μέσα,που βέβαια δεν θα μου έφταιγαν και αυτοί για το πως βρέθηκαν εκεί και αυτοί ξεριζωμένοι.
Πόσο λιτά και με πόση συγκίνηση μας ξεδιπλώνεις στα μάτια μας μια ιστορία πόνου που δεν πρέπει να ξεχνούμε.
Μια ευχή μόνο, να κυματίσει τελικά η σημαία της Κύπρου στο πατρικό σου σπίτι.
Τι να σχολιάσω Μερόπη...
Η στολή σου στη φωτογραφία, μου θύμισε μια δικιά μου στο λιμάνι της Κερύνειας...
-@Apogone μου,
σ' ευχαριστώ που περνάς από δω.
-@Φοίβο μου,
όσο και να το ψάχνω, απάντηση δεν βρίσκω.
-@Σοφία μου,
με τους Τουρκοκύπριους που μένουν πια στο σπίτι μας συννενοηθήκαμε στα ελληνικά (κυπριακή διάλεχτο). Ακόμα και τα παιδιά τους που το 1974 ήταν πολύ μικρά ξέρουν ελληνικά.
-@Μαριάνα μου,
εμείς οι δυο τα έχουμε πει επανειλημμένα τα θλιβερα συμβάντα.
-@ΔemΩΝ μου,
ένα μέρος ευθύνης έχει και το γεγονός ότι καμιά μεριά δεν αγάπησε την κοινή κυπριακή σημαία. Η καθεμιά αλλοιθώριζε προς άλλη σημαία.
-@ Αθεόφοβε μου,
εκτός από το 2004 πήγα ακόμα μια φορά να δω το σπίτι μου (το 2006). Από τότε δεν ξαναπήγα. Νιώθω πολύ άσχημα να κάθομαι σαν ξένη εκεί. Ο άντρας μου δεν το καταλαβαίνει αυτό και επέμενε να πάμε πάλι τώρα αρχές Ιουλίου που πήγα στην Κύπρο. Δεν πήγα.
-@ Ελένη μου,
κατ' αρχάς θέλω να σε καλωσορίσω στη γειτονιά μου. Μου έχεις ξανάρθει? Δεν θυμαμαι.
Ευχαριστώ πολύ για την ευχή, αν και ξέρω ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί. Αλλά τι στο καλό? Οι ευχές είναι πάντα καλοδεχούμενες
-@JamanFou μου,
ξέρω ότι και η δική σου ιστορία είναι πικρή, πιο πικρή από τη δική μου.
Αχ αυτό το λιμάνι της Κερύνειας!!! Τι θύμησες μου ξυπνά!
Καλησπέρα. Συναισθηματικά φορτισμένη η ανάρτησή σου. Διαβάζω και δακρύζω. Και σκέφτομαι την Κύπρο που ποτέ δεν έχω επισκεφτεί. Θέλω, όταν πάω, να δω και τα κατεχόμενα.
Και θα πάω σύντομα Μερόπη μου, γιατί ο έρως ήρθε για μένα από την Λευκωσία...άντε να δω πως θα παντρεψουμε Αθήνα και Λευκωσία και ποιά πόλη θα μας κερδίσει τελικά...
-@Independent μου,
πολύ ευχάριστα νέα ακούω! Δεν υπάρχουν πιο ευχάριστα από τον έρωτα.
Όσο για την πόλη που θα σε κερδίσει, θα δείξει. Εμένα με κέρδισε τελικά η Αθήνα. Και δεν το μετάνιωσα. Νιώθω πιο ελεύθερη εδώ. Με λιγότερες κοινωνικές προκαταλήψεις και δεσμεύσεις.
Τελικά, δεν ξέρεις από που σου ρχεται...και αυτό το δικό μου, ήταν κατακούτελο!!! Ούτε που θα μπορούσα να φανταστώ, πως θα νιωθα ποτέ μου τόσο έντονο συναίσθημα, μέχρι που αντίκρυσα τα πιο όμορφα ματάκια που έχω δει ποτέ μου....Και όσο περνα ο καιρός, συνειδητοποιώ πως δεν είναι ενθουσιασμός, αλλά έρωτας, αγάπη, νιάξιμο... Και μου αρέσει πολύ. Ίσως kάνω και μια ανάρτηση κάποια στιγμή, αυτή την στιγμή αδυνατώ....
Μπήκα στο μπλογκ σας
ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΒΟΥΡΚΩΣΑ
στην τιμή του πατέρα μου που έφυγε πριν τρεις μήνες
ΑΓΠΑΠΗΓΗ ΜΟΥ τελείωσαν όλα από εδώ και εμπρός οι πληγές ΑΣ ΚΛΕΙΝΟΥΝ. Τελείωσαν όλα. ΕΙΜΑΙ ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΛΛΆ αυτή είναι η αλήθεια.
Χάθηκαν τα πάντα. Ας ζήσετε μια νέα ζωή όπως μπορείτε. Με ποιά σημαία θα μου πεις... ποιό κράτος...
Με αυτήν την φτιαχτή... Τι άλλο να κάνετε?
Ξεχάστε και την ΕΛληνική.
Ας βάζουν οι Τουρκοκύπριοι όποια θέλουν...
Εσείς να μην ξαναμπλεχτείτε γιατί τα μίση και τα πάθη είναι πάντα ζωντανά.
εγώ χρόνια πολλά πλέον θεωρώ την υπόθεση τούτη κλεισμένη ΟΡΙΣΤΙΚΑ.
ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΒΓΩ ΨΕΥΤΗΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΝΟΜΙΖΩ...
όσοι δεν αγαπιουνται ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΧΩΡΙΖΟΥΝ....
Aγαπητή Μερόπη,
Στ΄αλήθεια και εγώ δε θυμάμαι αν είχα ξανέρθει, ίσως με το πιο παλιό όνομα μου ΕΚΤ ΕΛένη, δεν έχει σημασία, εγώ πάντως σε παρακολουθώ και σε έχω στους συνδέσμους μου.
Εν πάση περιπτώσει οι ευχές είναι πάντα καλοδεχούμενες όπως είπες και εσύ.
Έχεις απόλυτα δίκαιο και σε καταλαβαίνων να ξαναβλέπεις το σπιτάκι σου,κάτω απο τέτοιες συνθήκες. Ναι Μερόπη, είναι τραγικό.Οταν με οποιοδήποτε τρόπο χάνουμε το σπίτι μας, είναι σα να χάνουμε ένα κομμάτι του ευατού μας.Το ένιωσα κιαεγω, κάτω απο αλλες συνθήκες.
-@Independent μου,
σου εύχομαι ό,τι καλύτερο. Όχι να παινευτώ αλλά ωραία μάτια διαθέτουμε εμείς οι Κύπριες. Χα χα χα!!
-@ akrat μου
σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου. Ήταν πολύ τρυφερό.
Πάντως εγώ την αποχαιρέτησα την Αλεξάνδρεια μου.
-@Ελένη μου,
θα έλθω να σε επισκεφθώ κι εγώ στο blog σου.
-@Λεοντόκαρδε μου,
όταν αντίκρισα το σπίτι μου με τις τουρκικές σημαίες, το σκέφθηκα πολύ πριν μπω μέσα. Τελικά μπήκα.
Βρέ Μερόπη απορώ πώς τους έκανε καρδιά αυτά τα κ.λόπαιδα στο άλλο μπλογκ να σε πονέσουν με τέτοια άθλια ΄και άπονα σχόλια.Πήγε κάπως ο άλλος να τα μαζέψει σχετικά με το παπού του αλλά δε μαζευότανε με τίποτε η αλητεία τους. Τέλος πάντων αυτά συμβαίνουν στο μπλόγκινγκ αλλά πρέπει κάπως να καυτηριάζονται. Χαίρομαι που έχεις ένα πολύ busy μπλογκ και σίγουρα αξιολογους επισκέπτες. Τώρα που σε βρήκα θα επικοινωνούμε πιά απο δώ. Θάσαι η πρώτη μου επαφή εδώ μέσα στο καινούργιο για μένα μπλόγκ
-@Νίκο μου,
καλώς μου ήρθες κι από δω. Θα χαίρομαι να σε βλέπω.
Meropi καλημέρα. Αυτό ήταν το πρώτο σου κείμενο που διάβασα πάνω στο οποίο σχολίασα μέσω του μπλόκ μου. Με έφερες κοντά στα γεγονότα και για μένα που δεν έχω ζήσει τέτοια κατάσταση η ιστορία που μάθαμε στο σχολείο ζωντάνεψε και της έδωσες ουσία. Τους χαιρετισμούς μου στο νησί
Καιρό έχω να περάσω, διακοπές, δουλειές. Δάκρυσα Μερόπη μου με το γραπτό σου. Μιά μέρα ίσως πάω και γω στο σπίτι των παιδικών μου χρόνων στην Πόλη και γράψω κάτι παρόμοιο. Φιλιά απο ΝΥ
-@Σόλων μου,
καιρό είχες να φανείς. Χαίρομαι που με επισκέπτεσαι ακόμα.
Δημοσίευση σχολίου