Η Μερόπη στο "Κλουβί με τις Τρελλές"!!

Ναι, ναι, καλά το καταλάβατε. Η Μερόπη πήγε θέατρο. Στο «Κλουβί με τις Τρελλές». Μαζί με την κόρη της. Θέλετε να μάθετε πώς πέρασε με λίγα λόγια? Λοιπόν πέρασε απλώς μια ωραία βραδιά, ανέμελη, χωρίς πολλές πολλές αξιώσεις κουλτούρας.
Ας αρχίσω τώρα να μιλώ στο α΄ ενικό πρόσωπο. Πήγα λοιπόν στο κινηματοθέατρο (τώρα πια σκέτο θέατρο) «Παλλάς», ένα χώρο που μου ξυπνά ωραίες παλιές αναμνήσεις. Εκεί έβλεπα πολλές ταινίες στα φοιτητικά μου χρόνια (τη δεκαετία του 70). Ανακαινίστηκε και παραδόθηκε στο κοινό το Νοέμβριο του 2006 (περισσότερα για την ιστορία του βλέπε εδώ). Είναι ένας χώρος όμορφος αισθητικά, με αναπαυτικά καθίσματα. Το τονίζω αυτό γιατί, δυστυχώς, δεν είναι αυτονόητη προϋπόθεση για τα θέατρα. Πριν μερικά χρόνια παρακολούθησα θεατρική παράσταση σε τόσο άβολα καθίσματα που, αν και η παράσταση ήταν καλή, τη θυμάμαι με δυσάρεστα αισθήματα.
Το «Κλουβί με τις Τρελλές» στηρίζεται στο θεατρικό έργο του Jean Poiret και διαπραγματεύεται την ιστορία ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού που ζει μαζί 20 περίπου χρόνια, μεγαλώνοντας μάλιστα το γιο που απέκτησε ο ένας από αυτούς, από μια περιστασιακή ετεροφυλόφιλη σχέση. Περιγράφει με γλαφυρότητα την αντίδραση τους, όταν ο «γιος τους» τους ανακοίνωσε ότι επειδή παντρεύεται και θα έλθουν τα συντηρητικά πεθερικά του να τους γνωρίσουν, θέλει να υποκριθούν ότι είναι άλλα πρόσωπα από αυτά που πράγματι είναι. Το έργο αυτό γράφτηκε σε μια εποχή που η σεξουαλική απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων βρισκόταν στα πρώτα της βήματα. Όχι ότι σήμερα έχει ολοκληρωθεί, αλλά τουλάχιστον έχει προχωρήσει μερικά βήματα παραπάνω. Περιέχει λοιπόν όλα τα γνωστά κλισέ (φτερά, κουνήματα, τραβεστί με ψηλοτάκουνα κλπ), καθόσον μάλιστα βοηθείται και από το σενάριο που θέλει το ομοφυλόφιλο ζεύγος να διατηρεί ένα καμπαρέ (το «Κλουβί με τις Τρελλές»). Στο καμπαρέ αυτό το θέαμα στηρίζεται κυρίως στους τραβεστί. Και βασίλισσα του show των τραβεστί η «μαμά» του μέλλοντος γαμπρού, την οποία υποδύεται ο Σταμάτης Φασουλής. «Μπαμπάς» ο Γιάννης Μπέζος. Αν πω ότι δεν μου άρεσε η παράσταση, θα πω ψέματα. Γέλασα και πέρασα ευχάριστα. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Αν μάλιστα η τιμή του εισιτηρίου ήταν λιγότερο τσουχτερή (45€ το κάθε εισιτήριο μας στοίχισε), θα έλεγα ότι άξιζε τα λεφτά της. Τα 45€ όμως, μάλλον ήταν υπερβολική τιμή για το θέαμα που είδα. Το ωραίο είναι ότι η κυρία που καθόταν ακριβώς δίπλα στην κόρη μου είχε πληρώσει 50€ και το φυσούσε και δεν κρύωνε. Υπήρχαν και αρκετοί που πλήρωσαν από 60-80€ (ανάλογα με τη θέση). Οι θέσεις των 30€ είχαν εξαντληθεί από καιρό, ενώ αυτές των 20€ ήταν πολύ πίσω.
Σήμερα που έφερα πάλι στο μυαλό μου την παράσταση, ξέρετε τι σκεφτόμουνα? Ότι αν όχι όλοι, οι περισσότεροι θεατές γελούσαμε και αντιδρούσαμε θετικά στα καμώματα της ομοφυλόφιλης «Ζαζάς» (Στ. Φασουλής), στις μεταμφιέσεις, στα κουνήματα και στα ξεσπάσματα της, ακόμα και στα αγκαλιάσματα του ομοφυλόφιλου ζευγαριού. Και τούτο γιατί επρόκειτο για κωμωδία. Πόσοι όμως από μας είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε θετικά ένα θεατρικό έργο, που παρουσιάζει ένα καθημερινό ομοφυλόφιλο ζευγάρι, σοβαρό, χωρίς φτερά, υστερίες και κουνήματα που παράγουν εύκολο γέλιο? Σίγουρα όχι πολλοί. Μη ξεχνάμε το σάλο που ξεσήκωσε το ομοφυλόφιλο φιλί σε σκηνή της Όπερας «Ρούσαλκα» που ανέβασε πριν μερικούς μήνες η Λυρική Σκηνή. Κάναμε μερικά βήματα από το τέλος της δεκαετίας του 70 στην αποδοχή των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, αλλά έχουμε ακόμα και αρκετά άλλα να κάνουμε.