Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία σήμερα και θυμήθηκα κάτι που μου έκανε εντύπωση όταν πριν δύο περίπου μήνες επισκέφτηκα την κόρη μου που σπουδάζει σε μια μικρή πόλη της Αγγλίας. Λοιπόν είδα πολλούς ανάπηρους να κυκλοφορούν στους δρόμους, να ψωνίζουν στα μαγαζιά, να κάθονται στις καφετέριες, να πηγαίνουν κινηματογράφο κλπ. Γυρίζοντας προς την κόρη μου της λέω «σαν πολλούς ανάπηρους έχει αυτή η πόλη δεν σου φαίνεται;;». Η απάντηση ήταν αποστομωτική «Όχι μαμά, δεν είναι πιο πολλοί εδώ οι ανάπηροι από την Ελλάδα. Απλώς εδώ έχουν τις δυνατότητες να κυκλοφορούν, να ζουν σαν όλους τους ανθρώπους». Και δεν είχε άδικο. Πράγματι εκεί όλοι οι δρόμοι είναι βατοί στους ανάπηρους, χωρίς να υπάρχουν ασυνείδητοι οδηγοί που να κλείνουν τις διαβάσεις. Όλα τα καταστήματα, οι καφετέριες, οι κινηματογράφοι, τα κτίρια γενικά είναι προσπελάσιμα σε αναπηρικά καρότσια. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς το ίδιο. Οι μικρές καθημερινές μετακινήσεις και ασχολίες δεν καταντούν «Οδύσσεια» γι αυτούς. Εδώ στην Ελλάδα τους έχουμε καταδικάσει (και μάλιστα χωρίς δίκη) σε φυλάκιση και για να ακριβολογώ σε κατ’ οίκον περιορισμό. Αυτός είναι ο λόγος που δεν τους βλέπουμε να κυκλοφορούν. Δεν νομίζετε ότι έφτασε ο καιρός να τους απελευθερώσουμε;; Τα περισσότερα βέβαια πρέπει να τα κάνει η Πολιτεία. Ας προσπαθήσει όμως και ο καθένας από μας να κάνει αυτό που περνάει από το χέρι του για να γίνει η ζωή αυτών των συμπολιτών μας πιο εύκολη, πιο ανθρώπινη. Ας μην κλείνουμε τις διαβάσεις τους (και είναι και λιγοστές οι άτιμες), ας τους βοηθούμε όπου τους συναντήσουμε να μπουν σε ένα κατάστημα, να πάνε στον κινηματογράφο, στο θέατρο. Η αναπηρία δεν αφορά ένα κλειστό κύκλο ανθρώπων, αφορά όλους μας.
15 σχόλια:
Έχοντας ζήσει κι εγώ αρκετά χρόνια σε μια μικρή πόλη της Αγγλίας (το Leamington Spa) έχω την ίδια εικόνα, αλλά και εξήγηση, με αυτήν της κόρης σου. Στην Ελλάδα οι άνθρωποι αυτοί είναι αναγκαστικά κλεισμένοι σε σκοτεινά σπίτια και ζουν κρύφια τη ζωή, πίσω από τραβηγμένες κουρτίνες και με σβηστά φώτα. Εδώ δυσκολευόμαστε να κυκλοφορήσουμε οι υπόλοιποι, που να τολμούσαν κι αυτοί να ξεμυτίσουν... σήμερα το πρωί επί παραδείγματι περιμένοντας το λεωφορείο στη στάση κοίταζα ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο και με τις τέσσερις ρόδες πάνω στο πεζοδρόμιο ακριβώς δίπλα μου στη στάση, και σκεφτόμουν πόση αταξία και απραξία εκ μέρους των υπευθύνων κυριαρχεί σ' αυτή τη χώρα.
Χρόνια πολλά γλυκούλα!
(αν και λίγο καθυστερημένος!)
Έχω υπάρξει κι εγώ ... γαϊδουρογόμαρο... ουκ ολίγες φορές!
Πόσο δίκιο έχει Μερώπη... Προχθές λέγαμε φαντάσου να ηταν η Αθηνα χωρις ουτε ενα αυτοκινητο παρκαρισμενο σε δρομο η πεζοδρομιο...
Μερόπη μου τι απορίες είναι αυτές που έχεις; Σε λίγο δεν θα μπορούμε ούτε όλοι εμείς, χωρίς αναπηρία, να έχουμε πρόσβαση όχι μόνο σε δημόσιους χώρους αλλά ούτε καν στα πεζοδρόμια. Προχθές γυρνώντας από τη Λαϊκή Αγορά της γειτονιάς μου με το κατάφορτο καρότσι μου ανέβηκα από μία ράμπα που έτυχε να υπάρχει στο πεζοδρόμιο γιατί ένας γερανός μου έκλεισε το δρόμο. Όμως βάδισα λίγα μόλις βήματα και βρέθηκα εγκλωβισμένη μπροστά σε μία δίκυκλη μηχανή που ήταν κλειδωμένη επάνω στο πεζοδρόμιο σε μία σιδερένια κολώνα σήματος της τροχαίας και μου έκλεινε το δρόμο στην επόμενη ράμπα που τελείωνε το πεζοδρόμιο. Έτσι πήρα το φορτωμένο καρότσι αγκαλιά και κατέβηκα στο δρόμο ...βρίζοντας. Καληνύχτα
Ήρθα κι εγώ! Να σου πω ένα καλό μεσημέρι και να προβληματιστούμε μαζί. Εντυπωσιάστίκα από το profile. Ζήλεψα που παντρεύτηκες τον έρωτα της ζωής σου και είστε ακόμα μαζί (πάντα ευτυχισμένοι στον επίγειο αυτό παράδεισός σας). Χάρηκα με τα παιδιά σου (να τα χαίρεσαι) και σκέφτηκα πως δεν έχουμε δικαίωμα στην δυστυχία. Και πάντα το ξεχνάμε γμτ, μέχρι να έρθει μια Μερόπη να μας το θυμίσει ή να συμβεί κάτι και να μας αποσυντονίσει από τον κόσμο που φτιάχνουμε και κλείνουμε μέσα του την προσωπική μας ευτυχία. Πόνεσα όταν το σκέφτηκα. Και κάθε φορά πονάω. Και νιώθω ανάξια και άχρηστη που δεν έχω κάνει κάτι για να δώσω ένα χαμόγελο ευτυχίας σε ανθρώπους που είναι πολύ υπερήφανοι για να την ζητιανέψουν. Κι εμείς τους κλέβουμε και μια μέρα από την ζωή τους, ένα χαμόγελο τους, μόνο και μόνο γιατί δεν το ... σκεφτήκαμε. Ή δεν θελήσαμε να το σκεφτούμε.
Καλή μου freedula (αλήθεια από το ελεύθερη δούλα το πήρες ή φριδούλα;;),
σ' ευχαριστώ που πέρασες από τη γειτονιά μου και για τα καλά σου λόγια. Θέλω μόνο να σου πω ότι δεν ζω σε επίγειο παράδεισο. Κάθε άλλο. Με τον άντρα μου είχαμε και πολλές άσχημες στιγμές, όπως όλοι οι σύντροφοι φαντάζομαι. Μερικές φορές μάλιστα σκεφτήκαμε ακόμα και να το διαλύσουμε. Αλλά επικράτησαν ωριμότερες σκέψεις! Και δεν το μετανοιώσαμε. Γνωριζόμαστε 35 χρόνια (αμάν πολλά είναι τώρα που το σκέφτομαι κι εγώ!). Είμαστε παντρεμένοι 30 χρόνια (!!). Μεταξύ μας έχουν αναπτυχθεί πολύ πιο γήινα αισθήματα από αυτά του πρώτου καιρού. Πρέπει όμως να σου πω ότι μ' αρέσει η συντροφικότητα, αλλά μ' αρέσει και...η ανεξαρτησία. Το πολύ κόλλημα το βαριέμαι. Πάω και τα ταξιδάκια μου χωρίς τον άντρα μου (με την κόρη μου συνήθως ή με καμιά φίλη μου).
Καλό μεσημέρι
A freedula μου,
ξέχασα να σου πω πριν ότι το μοτίβο μου είναι το εξής: η γυναίκα πρέπει να είναι πάντα οικονομικά ανεξάρτητη (κυρίως με τη δουλειά της), ούτως ώστε να μένει σε μια σχέση επειδή το θέλει και όχι επειδή έχει την ανάγκη του άντρα. Την έχω τρελλάνει την κόρη μου επαναλαμβάνοντας συνέχεια το μοτίβο αυτό!
Καλά εγώ απο δω το μαθαίνω, άκου να χωρίσετε!!Αχ θέλω ψυχολόγο και είναι και πανάκριβοι εδώ πάνω.χαχα αστειευομαι.Ο επίγειος παράδεισος μαμά περιλαμβάνει και τρελλούς τσακωμούς αλλιώς θα ήταν επουράνιος, σωστή;μια χαρά είστε γέροι μου, μια χαρά δουλειά κάνατε.Και σεβασμός στο συνάνθρωπο γιατί δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα δεδομένο.Μπορεί και εγώ να πάθω κάτι κακό, θα θελα να τη βγάζω όλη μέρα στους 4 τοίχους επειδή κάποια ζώα αποφάσισαν ότι ειναι αδύνατον να μετακινηθώ?ΟΧΙ!Χαριτίνη
Meropi μου,οι Έλληνες πάντα με τον πολιτισμό τρέφουμε σχέση παρελθοντική και μελλοντική!Το παρόν μας το σπαταλούμε κρίνοντας πάντα τα κακώς κείμενα!Κοινώς...γκρινιάζουμε :-))
Καλό σου βράδυ:-)
Kαλημέρα Μερόπη, χαίρομαι που τα βήματά μου μ'έβγαλαν στην "πόρτα" σου. Θα τα λέμε συχνά απο δω και στο εξής. Φιλιά! :))
Ωχ βρε Μερόπη σε μπελάδες σε έβαλα. Διαβάζει και το παιδί. Φαντάζομαι δεν το ξέρει οτι τα ζευγάρια τσακώνονται, τις το κρατάς καλά κρυφό ε; :)
Όσο για αυτήν την ρημάδα την ανεξαρτησία, βρήκες το κατάλληλο άτομο να μιλήσεις. Ζω μόνη από τα 16, όχι γιατί δεν λατρεύω τους δικούς μου αλλά γιατί δεν ήθελα να φορτώνομαι. Και κάπου εδώ, συγγενικά, έρχεται το όνομά μου να δέσει. Έτσι με φωνάζουν οι φίλοι μου και το κράτησα.
Και όντως έχεις κάνει καλή δουλειά.
Νιόβη μου σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Με χαρά θα σε υποδέχομαι όταν έρχεσαι στη γειτονιά μου!
Freedula μου γι' αστείο το έγραψε η κόρη μου, ελπίζω να το κατάλαβες.
Κι εγώ χαριτολογώντας το είπα βρε Μερόπη. Να ναι καλά και να μας φέρνει νέα!
Χρόνια πολλά κ απο εμενα.
Οσο για το ποστ σου .. θετικο που σε αυτη τη πολη ΚΑΠΟΙΟΣ εστω προβλατίζεται................
Καλέ μου Καλλιτέχνη του Δρόμου (Roadartist)Καλώς ήρθες κι εσύ από τη γειτονιά μου! Είμαι πολύ χαρούμενη όταν με επισκέπτονται νέα παιδιά
Δημοσίευση σχολίου