Καλό ταξίδι....

Στη μνήμη όσων έφυγαν με μετέωρη την ευχή «και του χρόνου σπίτι μας»

Με θλίψη ξημέρωσε η σημερινή μέρα. Χθές βράδυ πληροφορήθηκα το θάνατο του γλυκύτατου θείου Σταύρου. Σήμερα πρωί πρωί έμαθα ότι έφυγε από κοντά μας και ο αγαπημένος μας φίλος Ανδρέας. Δυο ακόμη ανθρώπινοι κρίκοι που με ένωναν με το μέρος που γεννήθηκα και μεγάλωσα έσβησαν και έσπασαν.

Όταν εκείνο το σκοτεινό καλοκαίρι του 1974 ξεριζωθήκαμε και αποκοπήκαμε βίαια και άδικα από το αγαπημένο μας χωριό, στην Κερύνεια της Κύπρου, έμειναν οι ανθρώπινοι κρίκοι να με ενώνουν ακόμα μ’ αυτό. Ο αγαπημένος μου παππούς, η γλυκειά μου γιαγιά, οι θείοι μου, τα εξαδέλφια μου, οι φίλοι και φυσικά οι γονείς μου και τα αδέλφια μου. Όλοι ξεριζωμένοι και σκορπισμένοι. Τον πρώτο καιρό βρισκόμασταν συνέχεια, ανταλλάσαμε επισκέψεις, διοργανώναμε εκδηλώσεις μνήμης, γιορτές, συνεστιάσεις. Και στο κέντρο της κουβέντας πάντα το αγαπημένο χωριό, οι αναμνήσεις, οι εικόνες... Την πρωτοχρονιά μια ευχή κυριαρχούσε σε όλους ηλικιωμένους, νέους και παιδιά «άντε και του χρόνου σπίτι μας»…Σιγά σιγά εμείς οι νέοι παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά, δημιουργήσαμε νέο σπιτικό, στα καινούργια μέρη που ριζώσαμε. Για μας πια το σπίτι μας ήταν εδώ που ζούσαμε. Η ευχή όμως παρέμεινε στο στόμα των πιο ώριμων και ηλικιωμένων. Ώσπου άρχισαν να φεύγουν ένας – ένας. Το 1981 έφυγε ο αγαπημένος μου παππούς, το 1993 η γιαγιούλα μου, λίγο αργότερα η θεία Ειρήνη, η θεία Μαρούλα…..Και τώρα ο θείος Σταύρος, ο αγαπημένος οικογενειακός φίλος Ανδρέας. Οι ανθρώπινοι κρίκοι σπάνε και μαζί τους ξεθωριάζει σιγά – σιγά και η εικόνα του χωριού μου. Όλο και πιο λίγα στόματα πια ξεστομίζουν κάθε Πρωτοχρονιά την ευχή «και του χρόνου σπίτι μας». Μέχρι να μη μείνει κανένας… Το σπίτι μας έχει γίνει πια το σπίτι κάποιων άλλων….

Καλό ταξίδι γλυκειέ μου θείε Σταύρο και αγαπημένε φίλε Ανδρέα.