Δεν πρόκειται παρά για Βιομηχανία του Θεάματος!

Αντί να απαντήσω στον καθένα χωριστά από τους φίλους μου που άφησαν σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση μου, παραθέτω τη δική μου θέση για τους Ν. Καρβέλα – Λ. Λαζόπουλο.

Θεωρώ ότι πρόκειται για δυο ευφυέστατους, χαρισματικούς και χωρίς όρια ανθρώπους της βιομηχανίας του θεάματος (show business για να το πω και αγγλιστί) που ξέρουν καλά να πουλάνε το «προϊόν» που παράγουν. Έχουν κάνει και οι δύο επιτυχίες πραγματικές, αλλά και ευκολοχώνευτα σουξέ (στο πρώτο υπερέχει ο Λαζόπουλος, ενώ στο δεύτερο ο Καρβέλας). Επιτυχίες για τον Καρβέλα θεωρώ μερικά τραγούδια του όπως το «12 κι ούτε ένα τηλεφώνημα..», ακόμα και τους περίφημους «Δαίμονες», ενώ για το Λαζόπουλο θεωρώ κορυφαία δημιουργία του τους «12 Μικρούς Μήτσους» και μερικά (όχι όλα) από τα κείμενα των θεατρικών του έργων, αλλά και λίγα από τα κείμενα του «Αλ Τσαντίρι Νιούζ». Τώρα τα σουξέ, στα οποία ο Καρβέλας ειδικεύεται περισσότερο, ως συνθέτης του συστήματος και των εταιρειών, είναι, για τον περί ού ο λόγος, άσματα όπως «είναι γάτα, είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα» (που λέει και η νέα μας φίλη Mania), αλλά και τα ανεκδιήγητα τραγούδια των «λοξών» της Πάνια (Κατέλη, Βας Βας κλπ), τα οποία του αποδίδουν τώρα τελευταία, χωρίς αυτός να το έχει επιβεβαιώσει, αλλά και ούτε να διαψεύσει। «Τα σύννεφα είναι πολύ ωραίο πράγμα δηλώνει», για να συνεχίσει: «Ο ουρανός είναι το πιο ωραίο πράγμα, μόνο όταν έχει σύννεφα. Όταν ξέρεις τα πάντα δεν έχει αξία, πρέπει να υπάρχει και λίγο μυστήριο». Με τα ευκολοχώνευτα σουξέ έκανε όνομα ο Καρβέλας και, κατά πολλούς, εγκλώβισε σ' αυτή την αισθητική μια μεγάλη φωνή όπως αυτή της Άννας Βίσση (όχι ότι δεν το ήθελε και η ίδια). Για το Λαζόπουλο ευκολοχώνευτα σουξέ θεωρώ μερικά κείμενα και εικόνες από την τελευταία δουλειά του «Αλ Τσαντίρι Νιούζ», με κορυφαία αυτήν του περίφημου Μακάκα, που επαναλαμβάνεται σε κάθε εκπομπή του. Ομολογώ ότι προκαλεί γέλιο, αλλά το γέλιο αυτό είναι εύκολο και χονδροειδές.

Τώρα όσον αφορά την τελευταία διαμάχη τους νομίζω ότι άρχισε από μια ηθελημένη παρεξήγηση εκ μέρους του Λαζόπουλου. Πήρε τους στίχους «μην το ψάχνεις, μία είναι η λύση, το φαΐ, το ποτό και το γ...ι», με τους οποίους είναι προφανές ότι ο Καρβέλας ήθελε να κάνει τη δική του (εκκεντρική) «κριτική στο σύστημα» (ο άθλιος αυτός στίχος είναι, μέσα στη γελοιότητά του, μια περιγραφή δυστυχώς της ελληνικής πραγματικότητας) και τους ανήγαγε σε δήθεν φιλοσοφία του τελευταίου (όχι εντελώς άδικα). Και τότε άρχισε η σύρραξη… Είναι αλήθεια ότι οι επιθέσεις του Λαζόπουλου μπορούν να χαρακτηριστούν ως σάτιρα, αν και χονδροειδής, κατά τη γνώμη μου. Η εικόνα με το «Μακάκα» να αυνανίζεται με τη φάτσα του Καρβέλα αποβλέπει μόνο στην πρόκληση εύκολου γέλιου (ομολογώ ότι γελώ κι εγώ). Δεν μπορεί όμως να χαρακτηριστούν οι επιθέσεις αυτές προσωπικές. Αντίθετα προσωπικές (προσωπικότατες) θα έλεγα ότι είναι οι επιθέσεις του Καρβέλα, με κορυφαία αυτήν την τελευταία που έγινε στην περίφημη «Ζούγκλα» του Μ। Τριανταφυλλόπουλου, άλλου χωρίς όρια προσώπου της βιομηχανίας του θεάματος (δεν πιστεύω να θεωρείτε ότι πρόκειται περί δημοσιογράφου). Το γεγονός δε ότι ο Καρβέλας απευθύνθηκε και προς τη μητέρα του Λαζόπουλου προσδίδει στην επίθεση αυτή και την ιδιότητα του εκχυδαϊσμού.Έπεται συνέχεια στο «Αλ Τσαντίρι Νιούζ» της Τρίτης που προβλέπω ότι θα αγγίξει το 90% της θεαματικότητας. Και η βιομηχανία του θεάματος καλά κρατεί….