Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Καλό ταξίδι....





Στη μνήμη όσων έφυγαν με μετέωρη την ευχή «και του χρόνου σπίτι μας»

Με θλίψη ξημέρωσε η σημερινή μέρα. Χθές βράδυ πληροφορήθηκα το θάνατο του γλυκύτατου θείου Σταύρου. Σήμερα πρωί πρωί έμαθα ότι έφυγε από κοντά μας και ο αγαπημένος μας φίλος Ανδρέας. Δυο ακόμη ανθρώπινοι κρίκοι που με ένωναν με το μέρος που γεννήθηκα και μεγάλωσα έσβησαν και έσπασαν.

Όταν εκείνο το σκοτεινό καλοκαίρι του 1974 ξεριζωθήκαμε και αποκοπήκαμε βίαια και άδικα από το αγαπημένο μας χωριό, στην Κερύνεια της Κύπρου, έμειναν οι ανθρώπινοι κρίκοι να με ενώνουν ακόμα μ’ αυτό. Ο αγαπημένος μου παππούς, η γλυκειά μου γιαγιά, οι θείοι μου, τα εξαδέλφια μου, οι φίλοι και φυσικά οι γονείς μου και τα αδέλφια μου. Όλοι ξεριζωμένοι και σκορπισμένοι. Τον πρώτο καιρό βρισκόμασταν συνέχεια, ανταλλάσαμε επισκέψεις, διοργανώναμε εκδηλώσεις μνήμης, γιορτές, συνεστιάσεις. Και στο κέντρο της κουβέντας πάντα το αγαπημένο χωριό, οι αναμνήσεις, οι εικόνες... Την πρωτοχρονιά μια ευχή κυριαρχούσε σε όλους ηλικιωμένους, νέους και παιδιά «άντε και του χρόνου σπίτι μας»…Σιγά σιγά εμείς οι νέοι παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά, δημιουργήσαμε νέο σπιτικό, στα καινούργια μέρη που ριζώσαμε. Για μας πια το σπίτι μας ήταν εδώ που ζούσαμε. Η ευχή όμως παρέμεινε στο στόμα των πιο ώριμων και ηλικιωμένων. Ώσπου άρχισαν να φεύγουν ένας – ένας. Το 1981 έφυγε ο αγαπημένος μου παππούς, το 1993 η γιαγιούλα μου, λίγο αργότερα η θεία Ειρήνη, η θεία Μαρούλα…..Και τώρα ο θείος Σταύρος, ο αγαπημένος οικογενειακός φίλος Ανδρέας. Οι ανθρώπινοι κρίκοι σπάνε και μαζί τους ξεθωριάζει σιγά – σιγά και η εικόνα του χωριού μου. Όλο και πιο λίγα στόματα πια ξεστομίζουν κάθε Πρωτοχρονιά την ευχή «και του χρόνου σπίτι μας». Μέχρι να μη μείνει κανένας… Το σπίτι μας έχει γίνει πια το σπίτι κάποιων άλλων….

Καλό ταξίδι γλυκειέ μου θείε Σταύρο και αγαπημένε φίλε Ανδρέα.


25 σχόλια:

TzinaVarotsi είπε...

Aυτή τη πίκρα, μόνο όποιος έχει ξεριζωθεί απ'τον τόπο του μπορεί να την νοιώσει!...:(

Aggelos Spyrou είπε...

Έτσι είναι η ζωή αγαπητή μου Μερόπη...

Κόσμος πάει, κόσμος έρχεται, άδικες πίκρες, άδικες χαρές, δικαιολογημένες σκέψεις, ελπίδα.

Να θυμάσαι, αν και πιστεύω ότι το ξέρεις: Όλα έχουν γίνει για ένα σκοπό και στο παρόν μας εμείς βασιλεύουμε.

Έχει τα όμορφά της η ζωή, παρόλα αυτά...

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Συνέχισε να το λες κάθε χρόνο,Μερόπη μου "Και του χρόνου σπίτι μας"...Αν πάψεις να το λες,τότε θα σπάσουν και οι κρίκοι για πάντα...

Σου στέλνω μια ζεστή αγκαλιά κι ένα φιλί...να'σαι καλά:)

kalynama είπε...

Μερόπη μου μη σταματήσεις να λες και να πιστεύεις την επιστροφή....
Για όσους έφυγαν εύχομαι να έχουν αφήσει πίσω τους που θα συνεχίσουν όσα εκείνοι λαχταρούσαν

Να είσαι καλά :-)) Μια αγκαλιά σου στέλνω κι εγώ...

Ανώνυμος είπε...

Και είπα τι είναι αυτή η θλίψη! Την περίμενα πιο απλή, μα δεν είναι! Καλό ταξίδι τους! Καλή δύναμη στην ψυχή σου! Στην θύμησή σου, στην μνήμη που δεν γνωρίζει από πρέπει. Κάνει του κεφαλιού της!

Σε φιλώ!

patsiouri είπε...

Καλό τους ταξίδι...κρίμα.
Εδώ εγώ που είμαι μικρότερη κάθε λίγο και λιγάκιπου επισκέπτομαι την πατρίδα κάνω τουρνέ σε πάνω από 5 τάφους...και δεν ήταν όλοι μεγάλοι, τουναντίον.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Μεροπίτσα, ξέρω ... θα ακουστώ λίγο βέβηλος, αλλά επίτρεψέ μου να σου πω μια μικρή ιστοριούλα για να ελαφρύνω και λίγο την ατμόσφαιρα.
Όταν υπηρετούσα φαντάρος βρέθηκα μια περίοδο στην Κύπρο! Κάποια τσούπρα βρέθηκε να με τυλίξει (οι Κύπριες είναι φοβερές στο σπορ αυτό) και θέλησε να μου δείξει και την προίκα της! Για να μην στα πολυλογώ, με ανέβασε σε ένα ύψωμα και μού δειξε μακριά κάτι χωράφια στα ... κατεχόμενα! Φοβερό;

gerasimos είπε...

Αχ Μερόπη μου... πόσο ανθρώπινο και πονετικό το ποστ σου. Εύχομαι οι παλιοί κρίκοι που σπάνε να ακολουθούνται από μικρότερους και πιο γερούς: εσένα, τα παιδιά σου...

marianaonice είπε...

Σε νιώθω καλή μου φίλη.
Τη θλίψη που νιώθεις εσύ την έχουμε νιώσει σχεδόν όλοι όταν χάνονται σιγά-σιγά οι αγαπημένοι συγγενείς και φίλοι που μας έδεναν με μνήμες παιδικές και στιγμές όμορφες...
Σε σένα είναι ακόμη βαρύτερη η θλίψη αυτή γιατί οι μνήμες αυτές έρχονται από μια γλυκειά πατρίδα που ίσως νιώθεις ότι σβήνει κι αυτή σιγά-σιγά με τους ανθρώπους που την αγαπούσαν... Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι παλαιότεροι φεύγουν αλλά οι νεώτεροι συνεχίζουν και φυλάνε στην καρδιά τους μέσα αυτήν την όμορφη πατρίδα.
Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα και η ελπίδα έρχεται μαζί της.
Καλό σου βράδυ.

Meropi είπε...

Καλημέρα καλοί μου φίλοι,
Μια καινούργια ημέρα ξημέρωσε σήμερα και η διάθεση μου είναι καλύτερη! Σας ευχαριστώ που ήρθατε από τη γειτονιά μου.
-@Νιόβη μου έχεις δίκιο ότι η πίκρα του ξεριζωμού είναι μεγάλη, μόνο που με τα χρόνια ξεθωριάζει..
-@ Άγγελε μου, πράγματι η ζωή είναι γεμάτη αδικίες και αναπάντητα γιατί. Έχει όμως και τις χαρές της και πρέπει να βλέπουμε πάντα μπροστά...Οι εμπειρίες που δεν μας σκοτώνουν μας δυναμώνουν...
-@ Ψυχούλα μου καλή, δυστυχώς την ευχή "και του χρόνου σπίτι μας" εμείς που τότε είμασταν νέοι και παιδιά σταματήσαμε νωρίς να τη λέμε. Και τούτο γιατί ριζώσαμε και δημιουργήσαμε αλλού "σπιτικό", ήρθαν και τα παιδιά που δεν γνώρισαν τα μέρη εκείνα...Οι παππούδες μου όμως έφυγαν με τον καϋμό ότι πέθαναν σε ξένο σπίτι. Βλέπεις το σπιτικό τους ήταν ένα και μοναδικό, αυτό στην Κερύνεια...
-@ Μικρή μου Καλυνάμα όταν πριν 2-3 χρόνια πήγα στο "σπίτι" μου το παιδικό να το επισκεφθώ ένοιωσα ότι ήμουν πια ξένη... Καθόμουνα αμήχανη στο καθιστικό και ζητούσα την άδεια από ξένους να μπω στο δωμάτιο μου, να πάω στο περιβόλι με τις λεμονιές. Σχεδόν όλα είχαν αλλάξει. Κατάλαβα με πόνο ότι το σπιτικό μου είχε γίνει το σπιτικό κάποιων άλλων ανθρώπων. Και αυτοί μάλιστα έζησαν πιο πολλά χρόνια σ' αυτό από ότι είχα ζήσει εγώ....
-@ Freedula μου γλυκειά είναι αλήθεια ότι μετά από τόσα χρόνια (33 κιόλας!) η θλίψη έχει καταλαγιάσει. Απλώς κάθε φορά που φεύγει κάποιος για το μακρινό ταξίδι,η νοσταλγία με επισκέπτεται και πάλι...
-@ Πατσιούρι μου καλό, εσύ τουλάχιστον έχεις κι ένα μέρος να γυρνάς στα παλιά.. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι μια συνάδελφος μου είπε γεμάτη χαρά "Θα πάω στη Χίο να συναντήσω τις παιδικές μου φίλες, να πάω στα ίδια μέρη που έπαιζα παιδί...". Αυτό εγώ το έχω χάσει..
-@ Αχ ασκαρδαμυκτί μου αδιόρθωτε... Όλο τις κατακτήσεις σου σκέφτεσαι.. Παρόλα αυτά γέλασα με τη συμπατριώτισσα μου. Κατάλαβα από πού θα κατάγεται για να σου δείξει την προίκα της από το λόφο. Μάλλον από την Αμμόχωστο και συγκεκριμένα από τη Δερύνεια...
-@ Γεράσιμε μου καλέ, σ' ευχαριστώ για την ευχή σου. Είναι αλήθεια ότι εμείς που τότε είμασταν νέοι ή παιδιά δημιουργήσαμε άλλους κρίκους, ριζώσαμε αλλού, γιατί είχαμε αποθέματα νέων ριζών, αλοίμονο από τους ηλικιωμένους...
-@ Μαριάνα μου καλή, πόσο θα ήθελα να είχα κι εγώ το χωριό μου, να πηγαίνω με τα παιδιά μου τις διακοπές, να τους δείχνω τα μέρη που έπαιζα, που τραγουδούσα, που απέκτησα τις πρώτες μου εμπειρίες... Πήγα βέβαια πριν 2-3 χρόνια, ένοιωσα όμως ξένη. Και τότε σαν έτοιμη από καιρό, σαν θαραλλέα (που λέει και ο Καβάφης) την αποχαιρέτησα τη δική μου "Αλεξάνδρεια"...

ΩΣΗΕ είπε...

Ξέρεις Μερόπη μου, σαν Έλληνας της Κύπρου που βλέπω κάθε βράδυ το όνειδος φωτισμένο στο Πενταδάκτυλο, μου σηκώνεται η τρίχα κάθε φορά που ακούω για Κερύνεια, Καρπάσι...

Ναι... είναι δύσκολο να φεύγουν οι παιδικοί δεσμοί... κάθε φορά που φεύγει κάποιος... παίρνει μαζί του ένα κομμάτι από τον εαυτό μας... μέχρι να φύγουμε κι εμείς... και να πάρουμε μαζί μας κομμάτια από άλλους...

Καλή σου μέρα Μερόπη μου, συμμερίζομαι τη θλίψη...

Πετάω πάνω απ' τον τόπο σου... και εξαπολύω κραυγές θλίψης και ελπίδας..

Κι από χρόνου σπίτι σου... το γράφω με δάκρυα στα μάτια... και ΔΕΝ είναι σχήμα λόγου...

Marilou είπε...

Kalimera Meropi moy!
Ta sillipitiria moy, kali dinami!
Na ziseis, na toys 8imasai & na toys mnimoneyeis se istories!
Ta filia moy
M~

mania είπε...

Καλημέρα και από μένα Meropi,
Αν και είμαι λίγο χοντρόπετση, συγκινήθηκα με τις περιγραφές σου. Μέχρι που δάκρυσα...
Θυμήθηκα και τους Μικρασιάτες, κάπως έτσι θα ένοιωθαν...
Μου έκανε εντύπωση που δεν λες κακιά κουβέντα γι αυτούς που ζουν στο σπίτι σου.
άντε και μια άλλη μέρα ξημέρωσε σήμερα.

Ανώνυμος είπε...

Καλό τους ταξίδι...
Το "τείχος" της πράσινης γραμμής του Αττίλα και η τουρκική κατοχή, 33 χρόνια τώρα, είναι η ντροπή του Ο.Η.Ε και απόδειξη της υποκρισίας της ενωμένης Ευρώπης...

spy είπε...

ΟΙ ΚΡΙΚΟΙ ΔΕΝ ΣΠΑΝΕ..
ΑΠΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ..
ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ!!

Meropi είπε...

Καλοί μου AFMarx, Spy και Mania,
Ευχαριστώ που περάσατε από τη γειτονιά μου.
Απαντώντας σε μια απορία της Μάνιας θέλω να πω τα εξής: Πράγματι τα αισθήματα μου για την οικογένεια των Τουρκοκυπρίων που μένουν στο πατρικό μου σπίτι, δεν είναι αρνητικά. Πρόκειται για μια μάλλον συμπαθητική οικογένεια που έμενε σε ένα χωριό της Πάφου πριν το 74. Μιλάνε ελληνικά (με τη βαριά κυπριακή διάλεκτο της Πάφου). Στα μάτια τους είδα τον ίδιο πόνο με το δικό μας. Θεωρώ ότι είναι κι αυτοί θύματα. Δυστυχώς οι 3 εγγυήτριες δήθεν δυνάμεις δεν μας άφησαν εμάς τους Κύπριους να νοιώσουμε ότι μοιραζόμαστε την ίδια πατρίδα. Πρώτη η Αγγλία έσπειρε το σπόρο του διχασμού, όταν κατάλαβε ότι η αποικιοκρατία έφτανε στο τέλος της (το ίδιο έκανε και με Ινδία-Πακιστάν). Έστρεψε τη μια κοινότητα εναντίον της άλλης. Δεύτερη η Ελλάδα (η Χούντα για να ακριβολογούμε) έκανε το άθλιο πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου. Και ήρθε η τρίτη "εγγυήτρια" σαν έτοιμη από καιρό να εισβάλει στο δύσμοιρο νησί μας και να μείνει εκεί. θύματα όλοι οι Κύπριοι. Δυστυχώς και οι Τουρκοκύπριοι είναι θύματα της Τουρκίας. Γιατί αυτή η κατάσταση τους εγκλώβισε και τους απομόνωσε. Κατάντησαν και πάλι μειονότητα στην Κατεχόμενη Κύπρο. Πλειοψηφία είναι οι έποικοι από την Τουρκία.
Αυτά και με συγχωρείτε αν σας κούρασα.

Roadartist είπε...

Καλησπέρα σου. Είναι σκληρό όλο αυτό το 'παιχνίδι' και όλοι μας το ακολουθούμε. Ο πόνος μεγάλος, το ξέρω. Να είσαι καλά εσύ, η οικογένεια σου και όλοι όσοι αγαπάς, να τους θυμώσαστε.
Σου στέλνω τη πιο ζεστή και μεγάλη μου αγκαλιά, με γλυκά φιλιά :)

αντωνης είπε...

Καλησπερα. Ειναι η πρωτη φορα που μπηκα για να γραψω εδω. Εχω δακρυσει γιατι στις φλεβες μου κυλα αιμα απο τις ελλαδικες χαμενες πατριδες. Να εισαι καλα και να τους θυμασαι.

Takiz είπε...

Γλυκιά μου Μερόπη.

Μια μεγάλη αγκαλιά συμπόνιας.

Καλό γλυκό βράδυ και σε ευχαριστώ παρά πολύ για το μήνυμα συμπαράστασης σου.

rain είπε...

Τα συλληπητήριά μου Μεροπίτσα μου, να κρατάς πάντα στην μνήμη σου τις μορφές τους με αγάπη και ζεστασιά

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Καλό τους ταξίδι...
Είναι οδυνηρό όταν αρχίζουμε να μετράμε απώλειες..
Καλό σου βράδυ!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

doctor είπε...

H άγρια πλευρά της ζωής...

Να τους θυμάστε με χαμόγελο.

doc

Meropi είπε...

Καλοί μου roadartist, a.g., takiz, φύρδην-μίγδην, βροχούλα και doctor,
Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη σας και τα καλά σας λόγια.

Meropi είπε...

Μαριλού μου, εσένα ξέχασα να σε ευχαριστήσω να με συγχωρείς. Αυτό που γράφεις "να τους μνημονεύεις στις ιστορίες σου" έχει πολύ μεγάλη σημασία. Πολλές φορές κάθομαι και διηγούμαι ιστορίες από το χωριό μου στα παιδιά μου. Έχουν δε μάθει πολλές χαρακτηριστικές φιγούρες από τότε. Π.χ. είχαμε μια γειτόνισσα που αναστέναζε συνέχεια και έλεγε "βάσανα, βάσανα". Όταν ο γιος μου με ακούει να αναστενάζω, μου λέει ρε μαμά γιατί αναστενάζεις σαν τη Διογένα;;; Και να φανταστείς τη Διογένα δεν την έχει δει ποτέ του!

Marilou είπε...

Meropi moy, se katalabainw apolita, giati kai egw ayta ezisa kai 8imamai apo toys dikoys moy. Ti giagia, na moy leei palies istories gia tin tade kai ton tade poy pote de gnwrisa alla itan toso oikeioi moy! Einai megali omorfia kai paradosi ta oikogeneiaka parami8ia!
Na'sai kala!
Kali dinami!