Σήμερα δεν θέλω να αναλύσω το Κυπριακό. Δεν θέλω να αναλύσω τι έφταιξε και εκείνο το καταραμένο καλοκαίρι του 1974 ο Αττίλας μας ανάγκασε να ξεριζωθούμε από τον τόπο μας, την όμορφη Κερύνεια και να αναζητήσουμε αλλού να ρίξουμε ρίζες. Δεν θέλω να ψάξω τα αίτια που φτάσαμε ως εδώ, που δεν μπορούμε, ακόμα, 36 χρόνια μετά, να βρούμε λύση, που οι μισοί κατηγορούμε τους άλλους μισούς για ενδοτικούς και προδότες και που οι άλλοι μισοί θέλουμε να συμβιβαστούμε πια, να κλείσουν οι πληγές, να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατό να περισωθεί από την πατρίδα μας και να προχωρήσουμε στη ζωή μας.
Όχι, σήμερα δεν θέλω να είμαι ρεαλίστρια. Αντίθετα σήμερα θέλω να γίνω μελοδραματική, θέλω να κλάψω, να θρηνήσω. Να κλάψω για την Κερύνεια, να κλάψω για το χωριό μου, τον Καραβά (φωτο πάνω), που η κατοχή το έκανε πια σχεδόν αγνώριστο.
Θέλω να κλάψω για τη ζωή μου που κόπηκε στα δύο. Σ’ εκείνη πριν τον Ιούλιο του 1974 και στη μετά από αυτήν.
Θέλω, νοερά:
- Να ανέβω στη βεράντα του σπιτιού μου που πάντα μοσχοβολούσε από το γιασεμί, να ανοίξω την πάντα ξεκλείδωτη πόρτα του, να μπω στον ηλιακό (καθιστικό), στην παιδική μου κρεβατοκάμαρα, να διαβάσω κανένα παραμύθι από τη βιβλιοθήκη. Και μετά να κατέβω κάτω στην αυλή μας, στο περιβόλι μας, να παίξω με τις αδελφές μου, να χαρώ τη σκιά των δέντρων, των λεμονιών, των πορτοκαλιών, των μανταρινιών και να τραγουδήσω, όπως τότε, την "Πορτοκαλιά του Καραβά".
- Να πάω στη γειτονιά να παίξω με την Πόλα, τον Κόκο, το Νεόφυτο, τον Άριστο, τη Μαρουλού, την Ξένια, που η ζωή μας χώρισε και μας σκόρπισε σαν τα τρελλά πουλιά.
- Να πάρω το ποδήλατο και να πάω να κολυμπήσω στις καθαρές, αμμουδερές παραλίες του Καραβά (στο Μάρε Μόντε, στο 6 μίλι, στο 5 μίλι, στο Ζέφυρο).
- Να πάω το βράδυ στο θερινό σινεμά του θείου Μιχαλά, να δω (τζάμπα) καμιά ταινία (με τη Βουγιουκλάκη, γιατί όχι?) και να χαρώ την όμορφη ξάστερη νύχτα.
- Να παρακαλέσω τον πατέρα μου, το Σάββατο βράδυ, να μας πάει, με εκείνο το παλιό VOLKSWAGEN του, στο λιμανάκι της Κερύνειας, να περπατήσουμε στα όμορφα γραφικά δρομάκια του και όταν κουραστούμε να κάτσουμε στην καφετέρια και να ατενίζουμε τη θάλασσα, για να ηρεμήσουν τα νεύρα μας, όπως έλεγε πάντα η μανούλα μου.
- Να βρω τις παιδικές μου φίλες, τους παλιούς μου συμμαθητές και συμμαθήτριες. Θέλω μαζί να θυμηθούμε τα παλιά, τους παιδικούς μας έρωτες, τα φλερτ, τους παλιούς μας δασκάλους και καθηγητές. Να κάνουμε την "κοινωνική μας κριτική", να γελάσουμε και να κλάψουμε μαζί.
Σαν να μη μεσολάβησε το πραξικόπημα, ο Αττίλας, ο ξεριζωμός.
Ζητώ πολλά??
 |
| Η παραλία "Μάρε Μόντε" του χωριού μου |
 |
| Η παραλία "5 μίλι", όπου έγινε και η πρώτη απόβαση των τουρκικών στρατευμάτων |
 |
| Η Μερόπη στη βεράντα του πατρικού σπιτιού |
 |
| Το γραφικό λιμανάκι της Κερύνειας |
Ακούστε το τραγούδι "Κερύνεια μου" και κλάψτε μαζί μου
 |
| Να πώς είναι τώρα το πατρικό μου σπίτι. Με την τουρκική και τουρκοκυπριακή σημαία στην πόρτα του. Τα σημάδια φθοράς εμφανή. Το γιασεμί ξεράθηκε, δεν υπάρχει πια. Το σπίτι μου έγινε το σπίτι κάποιων άλλων. |
Για το πώς βίωσα εγώ την 20η Ιουλίου 1974 έγραψα εδώ. Αν δεν βαριέστε, διαβάστε.
36 σχόλια:
Αφορμή για την ανάρτηση αυτή μου έδωσε, εκτός βέβαια, από την επέτειο της τουρκικής εισβολής που είναι αύριο (20-7), μια συνάδελφος που τις προάλλες μου έλεγε με πόση λαχτάρα περιμένει κάθε καλοκαίρι να πάει στο νησί της, στη Χίο, στο χωριό της, στο πατρικό της σπίτι, να βρει τους παιδικούς της φίλους, να νοιώσει και πάλι, έστω για λίγο ένα ξέγνοιαστο παιδί. Γύρισα από την άλλη, να μη με δει ότι δάκρυσα.
Καλησπέρα Μερόπη. Ήμουν τότε φοιτητής και σαν σήμερα με μεγάλη αντροπαρέα κοιμηθήκαμε στην παραλία του Πόρου. Δεν υπήρχαν χρήματα για δωμάτια στις διακοπές. Πάντα κοιμάμαι ελαφρά.Ένοιωσα παρά άκουσα τα πολεμικά να βγαίνουν από τον ναύσταθμο με τις μηχανές στο minimum και με μόνο ίχνος ένα κόκκινο μικρό φως να αναβοσβήνει στην πλώρη.Κατάλαβα και ξύπνησα και τους άλλους. Είχε προηγηθεί ο Σαμψών και ακουστεί η φωνή του Μακάριου. Όταν αργότερα πήγα φαντάρος ένας υπολοχαγός που γύρισε κομματιασμένος από το νησί δεν ήθελε να δεί τους άλλους τάχα συμπολεμιστές του εκείνες τις μέρες.
ΑΧ Μερόπη μου ΜΑΚΑΡΙ να γινόταν να γυρίσει ο χρόνος πίσω ,να ξαναβρεθούμε εκεί που κάναμε τόσα όνειρα σαν ήμασταν παιδιά,αλλά δυστυχώς ΔΥΣΤΥΧΩΣ .Αν θέλεις να τριτώσει τι κλάμα σου έχω έτοιμο.
Καλησπέρα Μερόπη.
Διαβαζοντας τις δυο αναρτησεις ήταν σα να ζωντανευε μπροστα μου η Κερύνεια των παιδικών σου χρόνων. Τη μέρα που όλα τελείωσαν για τον Καραβά, εκλεινα τα επτα μου χρόνια, ζούσα ενα καλοκαίρι των δικών μου παιδικών χρόνων. Πού να ήξερα τότε τι συνεβαινε τόσα χιλιόμετρα και μίλια μακρια. Επειδή ζωή μας δεν είναι μόνο ο,τι εμείς ζούμε, κόσμος δεν είναι μόνο ό,τι ξερουμε, σε ευχαριστώ για αυτα που μοιραστηκες σήμερα. Συγκινήθηκα, έμαθα, σε ένιωσα. Δυσκολεύομαι να γραψω οτιδήποτε αλλο,
σε φιλώ
Υ.Γ. Συγγνώμη, για το (ίδιο) διπλό σχόλιο, το ξαναεστειλα και έσβησα το πρώτο.
θα πάμε, τέτοιες μέρες όλοι γυρίζουμε εκεί, συναντιόμαστε και τα λέμε. Μπορεί κι απόψε ν' ανταμώσουμε, μπορεί ν' ανταμωθούμε, Μερόπη, πού ξέρεις;
Μερόπη,
Μαζί ταξιδέψαμε σήμερα...
Δεν θα ξεσασω ποτε το κειμενο σου εκεινο πριν 2 χρονια. Με ειχε συγκλονισει.
...τι να πω Μερόπη!!!...συγκλονιστική η ανάρτησή σου...
-@Casablanka μου,
φαντάζομαι γιατί ο υπολοχαγός δεν θα ήθελε να δει τους "συμπολεμιστές" του και κυρίως τους ανωτέρους του. Μερικοί από αυτούς πήραν τα τζιπ του στρατού και φύγανε, αφήνοντας τους φαντάρους μόνους, στο στόμα του Λύκου.
-@stalamatia μου,
το ξέρω ότι δεν μπορεί να γυρίσει ο χρόνος πίσω, αλλά να, ήθελα να ξεσπάσω. Δεν σου συμβαίνει και σένα?
-@Αναστασία μου ("Καλημέρα")
σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και χαίρομαι που σε άγγιξε ο λόγος μου, έστω και λίγο.
Αχ βρε @Φλούφλη μου, ομοιοπαθή μου! Δεν έχουμε συναντηθεί στην πραγματικότητα, αλλά είμαι σίγουρη ότι η σκέψη μας συναντιέται κάπου εκεί στην Κερύνεια, σε κάποια ακρογιαλιά!
-@Στροβολιώτη μου,
σ' ευχαριστώ που ταξίδεψες μαζί μου
-@Νίκο μου καλέ,
σ' ευχαριστώ που με θυμάσαι και περνάς πού και πού για μια καλημέρα.
-@Εζακ μου,
χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο μου.
Ας κλάψουμε Μερόπη. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε ελεύθερα...
Καλή σου μέρα!
Εγώ πάλι είμαι από την Κωνσταντινούπολη. Εγκαταστάθηκα μόνιμα στην Αθήνα το 1982, 22 ετών, θεωρητικά με τη θέλησή μου. Όταν όμως διάβασα τη σημερινή σου ανάρτηση δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και τότε κατάλαβα ότι πρακτικά ξεριζωμένος είμαι κι'εγώ, απλώς με διαφορετικό τρόπο. Συμπάσχω μαζί σου και βλέπω την δική μου κομμένη στα δύο ζωή. Έζησα κι’ εγώ αντίστοιχες, όμορφες στιγμές όπως αυτές που περιγράφεις, στην όμορφή Αντιγόνη, το δεύτερο μεταξύ των Πριγκιποννήσων. Αναπολώ κάθε στιγμή εκείνων των ημερών με μεγάλη νοσταλγία.
Νίκος
Κλαίμε όλοι μας με νοσταλγία για τα χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, όμως Μερόπη μου πόσο νιώθω το θρήνο σου για την πανέμορφη Πατρίδα σου
Την αγάπη μου,
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Κλαίμε και μεις Μερόπη μου.
Μόλις σήμερα σε γνώρισα και αιτία της γνωριμίας αυτής στάθηκε η καλή μας "Καλημέρα". Διάβασα όλη την σημερινή σου ανάρτησή σου αλλά και την παλαιότερή σου του ΄08. Ομολογώ ότι με συγκίνησε βαθειά. Μπορώ να καταλάβω τον πόνο και τη λαχτάρα σου, άλλωστε είναι καί τα δύο εμφανή σ΄αυτά που καταθέτεις με τόσο συγκινητικό τρόπο. Μπορώ λοιπόν να τα καταλάβω γιατί ο άντρας μου γενήθηκε και μεγάλωσε στην Κύπρο. Μπορεί να μην έχασε το σπίτι του και τον τον τόπο που γεννήθηκε, έχασε όμως ένα μεγάλο κομμάτι των παιδικών του χρόνων, τα μέρη που ζούσε τα καλοκαίρια του, τα μέρη όπου έκανε κατασκήνωση. Ξέρω πόσο μεγάλη είναι η λαχτάρα του να μπορέσει κάποτε να ζήσει, όπως τότε, σ΄αυτά τα αγαπημέρα μέρη! Όμως τίποτε πια δεν είναι ίδιο..... κρίμα!!!!
Καληνύχτα
-@JamanFou μου,
είναι αλήθεια ότι δεν μας έμεινε τίποτε άλλο από το κλάμα που κατά καιρούς το ρίχνουμε ...ελεύθερα.
-@ΑΝΤΙΓΟΝΗ-ΒURGAZADA
χάρηκα που σε "γνώρισα"! Στην αρχή νόμισα ότι σε λένε "Αντιγόνη". Τώρα έμαθα ότι υπάρχει τέτοιο νησί στα Πριγκηπόνησσα.
-@Γλαρένια μου καλή,
σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
-@Σόλωνα μου,
τι ευχάριστη έκπληξη!!! Σε είχα χάσει και χάρηκα για την επίσκεψη σου.
-@anthivolon μου,
καλώς μου ήρθες από τη γειτονιά μου!
Η Κερύνεια ήταν για πολλούς Κύπριους το μέρος που περνούσαν τις καλοκαιρινές διακοπές τους. Τα χαιρετίσματα στο σύζυγο που ήταν ένας απ' αυτούς!
Πολύ φοβάμαι πως ναι μιας και δεν νομίζω να φύγουν σύντομα τα κατοχικά στρατεύματα, ίσως δεν σου αρέσει αυτό που θα γράψω αλλά η καλύτερη λύση ήταν η πρόταση Ανάν η οποία καταψηφίστηκε από τους Ελληνοκύπριους. Ολες οι επόμενες προτάσεις θα είναι χειρότερες :(
Πριν λίγες μέρες η κόρη μου πήγε στην Κερύνεια σου,εντυπώσεις και φωτογραφίες αργότερα...
Καλησπέρα Μερόπη,
διαβάζοντας τη δική σου ιστορία, μού ήρθαν στο νου κάποιοι στίχοι του ποιητή μας, του Κώστα Μόντη. Τους αναζήτησα για σένα και στους στέλλω. Είναι από τη συλλογή του "Πικραινόμενος εν εαυτώ...", δημοσιευμένη το 1975. Δεν είναι από τους πιο γνωστούς, αλλά τους βρίσκω ιδιαίτερα φορτισμένους. (Αν θες να διαβάσεις κι άλλους στίχους του Μόντη για την Κύπρο, σε καλώ και στο δικό μου μικρό αφιέρωμα στο 74, στους "ασπαλάθους" μου)
Το ποίημα για όλα τα όνειρα των παιδιών που κάποιοι τους έκοψαν βίαια. (Κρατώ την ορθογραφία του ποιητή.)
ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΙΙ
Αυτή η κούκλα με το κομμένο χέρι,
που κρεμάστηκε στο παράθυρο
του γκρεμισμένου σπιτιού,
ποιο παιδάκι ήθελε ν’ αποχαιρετήση,
σε ποιο παιδάκι σύρθηκε ως το παράθυρο
ν’ ανεμίση το χέρι και της τόκοψαν;
Καλησπέρα Μερόπη μου. Να κλάψεις καλή μου για τις χαμένες πατρίδες, για το παιδικό σου σπίτι, για τη ξαδελφούλα σου που σίγουρα θα είχε τραγικό θάνατο.
Με σύζυγο στρατιωτικό, ζούσαμε στην Αμμόχωστο 3 χρόνια, απο το 1960-καλοκαίρι του 63. Τη λάτρεψα τη Κύπρο, ο γιός μου πήγαινε εκεί στο δημοτικό, έμαθα ένα σωρό συνταγές. Γλυκεις οι Κύπριοι πρός εμάς, εμείς όμως δεν μπορέσαμε ποτέ να σταθούμε επάξια στο πλευρό τους/ στο πλευρό σας.
Να κλάψεις καλή μου για τα χαμένα χρόνια. Οπως έκλαψα και εγώ ποτάμια το 1974 κι ας μην είχα κανέναν συγγενή εκεί..απλά έκλαψα για την Αμμόχωστο..του τότε.
Με την πρώτη παράγραφο του ποστ τα έχεις πεί όλα!
Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να διαβάσεις αυτό το καταπληκτικό ποστ που αναφέρεται στην Κερύνεια
http://miadomatadenferneitinanoixi.blogspot.com/2010/06/blog-post_28.html
Να κλαυσετε κι εσεις,να κλαυσουν & οι Τουρκοι για τις δικες τους χαμενες πατριδες...
Εχουν οι καρντασηδες πολλες χαμενες "Κερυνειες"
Και κατοπιν κλαυσιματος,να δεχτειτε τη μονη λογικη λυση,
τη " διχοτομηση".
Ο καθενας αφεντικο στο κρατος του...
-@Γιάννη μου,
δεν διαφωνώ μ' αυτό που λες. Εγώ ανήκω σ' αυτούς που θέλουν να κλείσουν πια οι πληγές, να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατό να περισωθεί από την πατρίδα μας και να προχωρήσουμε στη ζωή μας.
-@Βαλεντίνα μου,
καλωσόρισες από το ιστολόγιο μου. Θα έρθω και από το δικό σου.
Οι στίχοι του ποιητή Κώστα Μόντη πολύ ωραίοι. Γενικά μου αρέσει ο Μόντης.
-@Λένα μου γλυκιά,
κι εγώ αγαπούσα την Αμμόχωστο (όχι βέβαια, όπως την Κερύνεια). Είχα αγαπημένους θείους εκεί.
-@Αθεόφοβε μου, καλωσόρισες από το ταξίδι σου.
Διάβασα και το ποστ που με παραπέμπεις. Μου άρεσε!
-@harry μου,
ναι, συμφωνώ ότι έχουν και οι Τούρκοι χαμένες πατρίδες. Π.χ. η οικογένεια των Τουρκοκυπρίων που διαμένει στο πατρικό μου σπίτι στον Καραβά νοσταλγούν το δικό τους σπίτι στο χωριό Αναρίτα της Πάφου.
Αφου λοιπον εχει ηδη γινει
" ανταλλαγη πληθυσμων",να προχωρησετε επιτελους στη διχοτομηση.
Ο καθενας στο κρατος του.
Τερμα στα εκτρωματα τυπου Τσεχοσλοβακιας
( ή...Αυστροουγγαριας...)
Μερόπη καλησπέρα
Το άρθρο σου ήταν στον Πολίτη την περασμένη Κυριακή, ελπίζω να διαβάστηκε.
Σε περιμένω στο ιστολόγιό μου - για να μη βασανίζεσαι να το βρεις η διεύθυνση είναι aspalathoi.blogspot.com
Ο Μόντης, παρηγοριά και δύναμη, ποιητής και στοχαστής χαμηλότονος και ουσιαστικός, για να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε κριτικά για όσα συμβαίνουν - ή δε συμβαίνουν, γιατί πολλά έχουν σταλώσει - στον τόπο μας, και στον ευρύτερο χώρο της ύπαρξής μας.
36 χρόνια! Πώς να μη μελαγχολείς βλέποντας να θριαμβεύει το άδικο;
Κουράγιο, Μερόπη!
Δημοσίευση σχολίου