Μ’ έπιασε η λεγόμενη θερινή ραστώνη. Νιώθω συνέχεια κουρασμένη και βαριέμαι γενικώς. Νομίζω ότι έχω ανάγκη από διακοπές. Να φανταστείτε ότι άρχισα να γράφω διάφορα ποστ για διάφορα θέματα και κανένα απ’ αυτά δεν ολοκλήρωσα. Είτε γιατί βαρέθηκα, είτε γιατί όταν άρχισα να διατυπώνω τις σκέψεις μου, μού φάνηκε ότι έγραφα ανοησίες. Να, μερικά παραδείγματα:
- Τις προάλλες μιλούσα στο τηλέφωνο μ’ ένα Κύπριο φίλο μου που μένει στη Λευκωσία και με ρώτησε πώς πάει το Φρενοκομείο η Αθήνα. Προς στιγμή γέλασα (μάλλον πικρά), αλλά η ερώτηση του αυτή μ’ έκανε να αναλογιστώ αν η Αθήνα είναι πράγματι φρενοκομείο. Όταν συνειδητοποίησα ότι είναι και παραείναι Φρενοκομείο και μάλιστα όχι μόνο η Αθήνα, αλλά όλη η Ελλάδα, σκέφτηκα να γράψω ένα ποστ απαριθμώντας όλα όσα τρελλά συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα, ειδικά τον τελευταίο καιρό. Να γράψω για τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας που ξαφνικά θυμήθηκαν, λέει, να τηρούν τους κανόνες ασφαλείας των πτήσεων ταλαιπωρώντας χιλιάδες ταξιδιώτες (τρόμαξα και λιγάκι να πω την αλήθεια γιατί συνειδητοποίησα ότι οι ελεγκτές μας ούτε λίγο, ούτε πολύ, ομολογούν ότι συνήθως γράφουν τους κανονισμούς στα παλιά τους τα παπούτσια). Να γράψω για την Α.Μ. το ΠΑΜΕ που, στο όνομα της «ταξικής πάλης», ταλαιπωρεί κόσμο και κοσμάκη στα λιμάνια, στην Ακρόπολη, στους δρόμους κλπ. Να γράψω για τους ιδιοκτήτες φορτηγών αυτοκινήτων που επιδίδονται και αυτοί σε ….ταξικούς αγώνες (με την ευλογία και του ΚΚΕ!) και ακινητοποίησαν τα οχήματα Ελλήνων και ξένων, ελλείψει βενζίνης (θυμάμαι τους φορτηγατζήδες, τότε που οι αγρότες εμπόδιζαν την ελεύθερη διακίνηση τους, να τσιρίζουν στους δρόμους εναντίον των αγροτικών κινητοποιήσεων). Να γράψω για την ακρίβεια που μας ταλανίζει και μας έκανε μια από τις πιο ακριβές χώρες διεθνώς, ελέω ΔΝΤ και τρόικας (αύξηση ΦΠΑ γαρ). Να γράψω για τους πορτοφολάδες που λυμαίνονται το κέντρο της Αθήνας και τα ΜΜΜ (και όχι μόνο), σε σημείο ώστε δεν υπάρχει Αθηναίος, αλλά και επισκέπτης, ο οποίος να μην έχει πέσει, έστω και μια φορά θύμα κλοπής (αλήθεια πού είναι η Αστυνομία?)….. Ωχ, τελικά βαρέθηκα κι τίποτε από τα τρελλά αυτά δεν έγραψα.
- Μετά, ήθελα να γράψω για το Δήμο του Πειραιά που για άλλη μια φορά βρίσκεται στα πρόθυρα ή μάλλον στα «μετάθυρα» (να, έγινα και γλωσσοπλάστης!) της χρεωκοπίας! Τι στο καλό συμβαίνει εκεί κάτω στο λιμάνι και από το Λογοθέτη, μέχρι τον Αγραπίδη και το Φασούλα στα οικονομικά τα θαλασσώνουν? Άρχισα να γράφω μερικά πράγματα, αλλά μου φάνηκαν ανοησίες και σταμάτησα.
- Αφού απέρριψα τις πιο πάνω ιδέες για ποστ, σκέφτηκα να γράψω για τη δημόσια διαπόμπευση, στην οποία υπέβαλε το καθεστώς της Βόρειας Κορέας τα μέλη της αποστολής της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου για τις ήττες που υπέστησαν στο Μουντιάλ. Λίγο ακόμα και θα τους έκαιγαν στην πυρά, σαν τις μάγισσες στο Μεσαίωνα! Χμμμμμμμμ, δεν μου φάνηκε καλό θέμα και το παράτησα. Ακόμα και η Αλέκα, δεν καταδέχεται να ασχοληθεί με το καθεστώς αυτό.
- Τέλος σκέφτηκα να γράψω για την κόντρα της Αλέκας με τον Υπουργό Εσωτερικών Γ. Ραγκούση σχετικά με το νομοσχέδιο που προωθεί η Κυβέρνηση για την κατάργηση της χρηματοδότησης των κομμάτων μέσω κουπονιών. Από τώρα και στο εξής θα πρέπει, λέει, να γίνεται με ονομαστικοποιημένες χρηματοδοτήσεις με τη χρήση ταυτότητας και ΑΦΜ (για φαντάσου τώρα να βάζεις τον παλιό κομμουνιστή να τρέχει στις Τράπεζες με την ταυτότητα του να δηλώνει χρηματοδότης του ΚΚΕ!). Αυτή είναι μια από τις λίγες φορές που παίρνω το μέρος της Αλέκας. Το δίκαιο να λέγεται. Οι παράνομες χρηματοδοτήσεις των κομμάτων δεν γίνονται μέσω των κουπονιών των 5 και 10 ευρώ. Μέσω των off shore εταιρειών γίνονται, ως επί το πλείστον. Βαρέθηκα όμως και δεν έγραψα ούτε γι’ αυτό το θέμα.
Τι σας είπα? Γενικά βαριέμαι. Έχω ανάγκη από διακοπές….